Poezja Naborowskiego - Informacje wstępne

Daniel Naborowski był człowiekiem wszechstronnie wykształconym. Pełnił funkcję dyplomaty na dworze Radziwiłłów, a swoją twórczość poetycką traktował jako zajęcie dodatkowe. Nie drukował napisanych przez siebie utworów. Dochowały się one do czasów współczesnych dzięki temu, że zostały zapisane w sylwach szlacheckich (czyli księgach znajdujących się w dworach, w których XVII-wieczni gospodarze zapisywali ważne dla siebie wydarzenia, ale i wszelkie przydatne rzeczy – na przykład przepisy kucharskie czy właśnie wiersze).

Naborowski był jednym z pierwszych polskich barokowych twórców, którzy wpisują się w nurt poezji marinistycznej. Jego utwory nie opisują otaczającej go rzeczywistości, a są wyszukaną formą posługiwania się słowem pisanym. Choć i w tym badacze doszukują się cech barokowego niepokoju. Skomplikowana, logicznie i doskonale uporządkowana forma wierszy ma być reakcją na chaotyczny świat. Ma przeciwstawiać się nieporządkowi rzeczywistości i niemocy człowieka wobec otaczających go zjawisk. O ile w realnym świecie poeta jest bezsilny, tak nad słowami może panować – układać je i kształtować wedle swojego uznania. Twórczość Daniela Naborowskiego to głównie wiersze medytacyjno-refleksyjne oraz erotyki. Jego poezja jest wyrafinowana i kunsztowna, odznacza się stosowaniem barokowej poetyki konceptu.