Państwa narodowe zaczęły w drugiej połowie XX wieku powstawać także na terenie Afryki i Azji. Państwa europejskie traciły powoli swoje wpływy oraz kurczył się ich stan posiadania w tych rejonach świata. W XIX wieku ukształtował się system kolonialny, który jednak nie przetrwał zbyt długo, bowiem już w latach 20-tych XX wieku zaczęły się pojawić w jego konstrukcji poważne rysy. Proces dekolonizacji znacznie szybciej przebiegał na terenie Azji. Druga jego faza rozpoczęła się w katach 60-tych tym razem w Afryce. Objęła głównie posiadłości francuskie i brytyjskie.
dzyskiwanie niepodległości przez państwa afrykańskie odbywało się dwiema drogami. Z jednej strony wybuchały powstania, a ludność podejmowała walkę zbroją o suwerenność swojego terytorium, tak na przykład jako to miało miejsce w Algierii (1954-1962) albo w czasie wojny mozambijskiej (1964-1975). Druga metoda polegała na stopniowym uzyskiwaniu niepodległości, można powiedzieć że etapami. Narzędziem w tym wypadku stały się bardzo często długie i żmudne pertraktacje z władzami metropolii.
W 1960 r. dekolonizacja Afryki stała się głównym i formalnie przyjętym celem Organizacji Narodów Zjednoczonych. Zgromadzenie Ogólne ONZ przyjęło także rezolucję w sprawie przyznania niepodległości krajom kolonialnym.
Dekolonizacja mimo, że przyniosła niepodległość, nie rozwiązała wielu podstawowych dla krajów afrykańskich problemów o charakterze politycznym, społecznym i ekonomicznym. Nowe państwa nie potrafiły często wprowadzić w życie zasad demokracji. Obok tych problemów ważniejsze wydają się być kwestie ekonomiczne, z którymi przyszło się im borykać.
W 1955 r. na konferencji w Bandungu 29 państw Azji i Afryki, zdecydowano się utworzyć blok państw który będzie walczył z kolonializmem oraz z dominacją mocarstw. Jednak mimo szczytnych celów ruch ten nie spełnił swojego zadania. Na czele bowiem bloku państw stanęli komunistyczni politycy, tacy jak: Mao Tse-tung, Gemal Naser czy Josif Broz Tito. Z tego tez względu blok realizował politykę korzystną dla ZSRR. Na rok 1979 przypadło apogeum wpływu bloku państw niezaangażowanych. W kolejnych latach na skutek pogarszającej się sytuacji gospodarczej nowych państw afrykańskich, inicjatywa ta straciła swój zapał i z czasem przestała wspierać państwa afrykańskie, pozostawiając je same sobie.