Architektura i sztuka doby nowożytnej

Epoka nowożytna trwała od XVI do końca XIX wieku, (niektórzy upatruja nawet datę wybuchu I wojny światowej lub jej zakończenia). W tym czasie wystąpiły następujące kierunki w architekturze i sztuce:

• Renesans z manieryzmem w ostatniej fazie – XVI wiek,
• Barok z ostatnią fazą zwaną  rokoko – XVII wiek,
• Klasycyzm w XVIII,
• La Belle Epoque, czyli „Piękna epoka” XIX wiek.

Czasem rozróżnia się dla nowożytności jeszcze inny podział :

• czasy wczesnonowożytne (1492-1789, czyli od wyprawy Kolumba do początków rewolucji francuskiej), wystąpił tu renesans, manieryzm, barok i rokoko;
• późnonowożytne (1789-1918, czyli od rewolucji francuskiej do zakończenia I wojny światowej, a więc klasycyzm, neoklasycyzm, sztuka romantyzmu, historyzm, akademizm, realizm, impresjonizm, neoimpresjonizm, postimpresjonizm i secesja (panująca od ok. 1890 do ok.1910 roku).

Przedstawiony w ten sposób podział jest najprostszy z możliwych, ale należy pamiętać, że w różnych państwach zaczynał i kończył się w różnym czasie. Inaczej poszczególne epoki zaczynają się na terenie Europy Zachodniej (najczęściej znacznie wcześniej), a inaczej w Europie Środkowi – Wschodniej.