Brazylia

W połowie XVIII wieku należąca do Portugalii Brazylia, była największą i najważniejszą posiadłością tego państwa. Całym terytorium Brazylii zarządzał generalny gubernator, który miał swoją siedzibę w Bahii. Jednostki administracyjne, zwane kapitaniami, pozostawały pod władzą miejscowych gubernatorów. Ci odpowiadali za swoje decyzje bezpośrednio przed władzą w Lizbonie. W czasach, o których mowa, kraj o nazwie Brazylia, jeszcze nie istniał.

Brazylię w 1700 r. zamieszkiwało około 300 tysięcy osób. W latach 70-tych liczba ta wzrosła do 2,5 miliona, a pod koniec XVIII wieku – 3-3,5 miliona osób. Wśród ludności przeważali Biali i Murzyni. Biali przyjeżdżali głównie z Portugalii, z Wysp Azorskich, Murzynów natomiast przywozi handlarze niewolnikami z afrykańskiego Konga i z Angolii.

Gospodarka Brazylii była powiązana z całym niemal światem. W 1750 r. pierwszym ministrem i de facto dyktatorem Brazylii został Sebastiano Jose de Carvalho e Melo, znany jako markiz de Pombal. Jego reformy miały na celu zwiększenie dochodów metropolii z kolonii, stworzenie takiej administracji, która zapewniłaby wykonanie postanowień rządu portugalskiego na całym obszarze imperium, oraz zwiększenie zaludnienia Brazylii, by mogła stawić czoło inwazji z zewnątrz. Działania markiza de Pombal, koncentrowały się również wokół stworzenia i skupienia wokół siebie grupy, która byłaby zainteresowana utrzymaniem panowania portugalskiego w Brazylii. Aby ułatwić handel kupcom portugalskim, w 1755 r. markiz powołał do życia kompanię handlową. Cztery lata później powstała kolejna kompania. Otrzymały one monopol w określonymi regionami Brazylii. Utworzenie kompanii wywołało konflikt pomiędzy markizem de Pombal, a jezuitami, którzy już od dawna prowadzili nieopodatkowany handel towarami europejskimi i produktami dostarczanymi przez Indian. Jezuici, którzy organizowali wystąpienia przeciwko władzy króla Portugalii, zostali oskarżeni o sabotowanie decyzji władzy centralnej i wypędzono ich.