Buddyzm - to system filozoficzny stworzony przez Buddę, czyli „Oświeconego”, „Wiedzącego”(ok. 566 - 486r.p.n.e.), a właściwie Siddhartha Gautame hinduskiego księcia, który przez 29 lat wiódł życie wędrownego ascety. Według tradycji Gautama w 531 roku p.n.e., po spotkaniu z siwym starcem, po 7 tygodniach medytacji walce z demonami odkrył sens życia i śmierci w ten sposób stał się Buddą, czyli „Oświeconym”. Porzucił życie księcia na dworze swojego ojca i podjął trud nauczania ludzi chorych, i cierpiących.
W Chinach buddyzm pojawił się dzięki kupcom, mnichom i podróżnikom, którzy przywędrowali do Państwa Środka tzw. Jedwabnym Szlakiem. W czasie, kiedy pierwsi buddyści stanęli na ziemi chińskiej konfucjanizm był tam ideologia państwową. Początkowo buddyzm spotkał się z niewielkim zainteresowaniem wspólnot obcokrajowców z czasem jednak zyskał popularność, a ostatecznie stał się trzecim kierunkiem filozoficzno- etycznym.
Duży wpływ na rozwój buddyzmu miał rozpad państwa na trzy części i upadek dynastii Han w 220 rok. Próbowano wówczas obarczyć konfucjanizm za wspomniany upadek, zarzucając mu brak możliwości zachowania starego porządku. Wśród zainteresowanych buddyzmem byli możni oraz dwór królewski. Związki buddyzmu z panującymi i władzą polityczną były motorem rozprzestrzeniania się nowego kierunku. Często zdarzało się i tak, iż poddani, którzy chcieli uniknąć płacenia podatków lub pracy przymusowej uciekali za mury klasztorne buddystów, tam też mogli się spodziewać pomocy i ochrony.
Początki chińskiego buddyzmu to I wiek n.e. i Zhu Falan, She Moteng i II w. n. e. An Shigao Rozwój zwolenników buddyzmu w Chinach przypadł na III wiek, pojawiło się wielu tłumaczy systemu filozoficznego Buddy.
W IV wieku powstawały liczne szkoły (sekty) zen i amidyzmu, w końcu powstał własny (chiński) kanon ostatecznie zamknięty w VIII w.
Chiński buddyzm wyłonił około dziesięciu szkół, wśród nich najaktywniejsza była szkoła chan (czyt. czhan), bardziej znana pod nazwą buddyzm zen.
Poglądy buddystów chińskich za mistrzem Budhidharmą:
- Wszystko co jest konieczne do oświecenia, znajduje się w samym ćwiczącym i tylko on może do niego doprowadzić,
- Prawdziwa mądrości kryje się w codziennych czynnościach,
- Zastanawianie się nad uczonymi słowami jest stratą czasu,
- Medytacja i skoncentrowanie się na rzeczach jest źródłem oświecenia,
- Stan oświecenia nie może być oceniany normalnymi kryteriami,
- Asceza jest bezużyteczna, podobnie jak pozostałe tradycyjne ( konfucjańskie) sposoby,
- Koan jest pytaniem paradoksalnym, na które tylko pozornie nie można odpowiedzieć. Uczniowie godzinami potrafili poszukiwać odpowiedzi wyczerpując swój umysł tylko po to aby uwolnić ducha od błędnych dróg,
- Rzeczy należy postrzegać takimi jakie są, bez zbędnych metafizycznych spekulacji.
- Natura Buddy znajduje się we wszystkim, nawet w tym co szpetne i pospolite.
Około 750 roku szkoła zen otrzymała własną regułę mniszą. Dużą uwagę w tej szkole przywiązywano do pracy fizycznej zgodnie z mottem „Jeden dzień bez pracy jest dniem bez pożywienia”. Pewnie z tego powodu oraz wzrostu zainteresowania chińska szkoła buddyjska zyskiwała znaczącą pozycję gospodarczą. W czasach dynastii Tang (618-907 roku n.e.) buddyzm przeżywał swój najlepszy rozwój duchowy i kulturalny, jednak w 845 roku kierowani zazdrością kolejni władcy doprowadzili do zburzenia tysięcy klasztorów i świątyń, a mnichów zmuszono do życia świeckiego. Następnie Mongołowie przywrócili buddyzm do rangi ogólnopaństwowej, jednak już nigdy nie odzyskał takiego znaczenia jak w czasach Tang.
Według przypuszczeń dziś jest około 100 milionów buddystów w Chinach, ale znajduje się pod kontrolą państwa.