Drobnomieszczaństwo

Drobnomieszczaństwo nie było wyraźnie oddzielone od klasy robotniczej, lecz jedna warstwa często przechodziła w drugą. Fachowiec w jakimś zawodzie rzemieślniczym mógł znaleźć zawsze zatrudnienie w przemyśle. Drobnomieszczaństwo w swej masie zrzeszało około trzech milionów osób. Przeważali wśród nich ludzie wykonujący zawody przemysłowe, zwłaszcza rzemiosło. Około jedna trzecia drobnomieszczaństwa wykazywała standard życia wyraźnie wyższy niż robotnicy, większość tej grupy stanowiło jednak drobnomieszczaństwo spauperyzowane. Drobnomieszczaństwo nie wykazywało pod względem kulturowym odrębności ani nie było atrakcyjną grupą pod względem przynależności do niej. Prestiż inteligenta z wyższym wykształceniem był w społeczeństwie znacznie większy. Ujmując w całość problematykę drobnomieszczaństwa, zaznaczyć należy, że rolę tej grupy w społeczeństwie, jeszcze od czasu przedwojennego ograniczało jej rozdwojenie etniczno – wyznaniowe, byli to głównie Polacy i Żydzi. W porównaniu z krajami gdzie takie rozdwojenie nie występowało lub nie było tak wyraźne wpływ drobnomieszczaństwa w Polsce był znacznie mniejszy. Rolę drobnomieszczaństwa jako klasy średniej współczesnego społeczeństwa kapitalistycznego zaczęły przejmować zalążki nowych klas średnich, to jest część inteligencji i górna warstwa klasy robotniczej. Zjawiska te stanowiły nowe elementy, które pojawiły się w życiu drobnomieszczaństwa w okresie międzywojennym.