Indianie i ich pozycja społeczna i znaczenie

Na przełomie XVIII i XIX wieku rozpoczęła się ekspansja na Zachód, na tereny zamieszkałe przez Indian, od których legalnie lub podstępem wykupywano ziemie. Po opanowaniu całego obszaru zajmowanego przez jedno z plemion tworzono specjalne rezerwaty dla tych, którzy zaprzestali walki. Na ziemie zagarnięte Indianom przybywali ciągle nowi osadnicy, gdyż imigracja do Stanów Zjednoczonych z krajów głównie europejskich nie malała. Ściągali tu zarówno ludzie poszukujący lepszego życia, jak i uciekający przed karą przestępcy, sekciarze, ludzie prześladowani we własnym kraju za przekonania polityczne.

Podczas zajmowania terenów na zachód od Missisipi biali osadnicy wykorzystywali walki plemienne miedzy poszczególnymi plemionami, by odebrać im ziemie. Plemiona indiańskie nie były nigdy zjednoczone, bardzo często toczyły między sobą spory w obronie terytoriów łowieckich. Wojny między szczepami i plemionami były wpisane w tradycję Indian północnoamerykańskich, gdyż udział w nich był sposobem na wykazanie się wojowników. Również w walce z białymi, Indianie przez długi czas nie jednoczyli się, co stanowiło podstawową przyczynę ich porażki. Wykorzystując tę sytuację, rząd Stanów Zjednoczonych utworzył specjalny urząd mający negocjować z Indianami sprawy własności ziemi. Agenci rządowi często za pomocą podstępu lub rozniecania sporów miedzy plemionami wydzierali im terytoria. Dopiero w drugiej połowie XIX wieku, głównie z inicjatywy Czejenów i Siuksów, Indianie rozpoczęli wspólną walkę o swoje terytorium. W bitwie pod Little Bighorn w 1876 roku, prowadzeni do walki przez Siedzącego Byka i Szalonego Konia, pokonali przeważające siły amerykańskiego generała Georga Custera. Zwycięstwo to przyszło jednak za późno, gdyż większość Indian została już osadzona w rezerwatach.