Absolutyzm oświecony jest odmianą absolutyzmu klasycznego. Ta forma ustrojowa rozpowszechniała się w Europie w drugiej połowie XVIII wieku. Monarcha w tym ustroju nadal sprawuje niepodzielną i najwyższą władzę, jednak przyznaje społeczeństwu pewne wolności, oraz akceptuje zasady umowy społecznej. Takie przekonanie wzięło swoje źródło z idei oświeceniowych, które mówiły o tym, że władca otrzymuje posiadają władzę z rąk i za wola ludu. Społeczeństwo na rzecz wskazanego monarchy rezygnuje ze swoich praw politycznych. Dla okresu absolutyzmu oświeconego charakterystyczna stała się centralizacja aparatu władzy oraz bardzo rozwinięta biurokracja.
Państwami o takim ustroju były Austria za panowania Marii Teresy i jej następcy Józefa II, Prusy za rządów Fryderyka II Wielkiego, a także Rosja carycy Katarzyny II.