Monarchia wczesnośredniowieczna miała cechy patrymonialne. Władca traktował podległe mu państwo jako swoją własność. Władza miała charakter scentralizowany, a monarcha był na tyle silny, że mógł rozstrzygać wszelkie spory o charakterze odśrodkowym, na swoją korzyść, utrzymując w ten sposób jedność państwa. Monarchia wczesnofeudalna charakteryzowała się również oparciem porządku społecznego i politycznego o system feudalny. Aparat państwowy był jeszcze wówczas bardzo słabo rozwinięty, a funkcje państwowe mieszały się z dworskimi. Król zyskał poparcie w grupie możnych (feudałów). Państwo oraz władca popierał ich dążenia, oraz chronił ich stan posiadania. Stopniowo to właśnie ta grupa będzie przejmować władzę centralną w państwie. W przyszłości doprowadzi to do rozbicia jedności monarchii wczesnofeudalnych. Jedną z głównych ról w państwie odgrywał Kościół. Dążył on z jednej strony do wzmocnienia swojej władzy, a z drugiej utrwalał rodzący się ustrój feudalny.