Mniejszość litewska liczyła około 80 tys. osób. Zamieszkiwała pogranicze polsko-litewskie województw wileńskiego i białostockiego oraz północno-wschodnie okolice nowogródzkiego. Dominowała w tej grupie narodowościowej ludność chłopska. Nieliczna inteligencja pracowała w szkolnictwie, organizacjach społeczno-gospodarczych oraz w wolnych zawodach.
Inne mniejszości zamieszkujące Polskę w okresie międzywojennym, to Rosjanie, Czesi, Słowacy i Łotysze. Według danych z 1931 roku najliczniejszą grupę stanowili Rosjanie, 139 tys. osób, zamieszkujący przede wszystkim województwa wschodnie. Większość spośród nich utrzymywała się z rolnictwa. Istniała pewna niewielka liczba obszarników narodowości rosyjskiej, a znajdowali się oni głównie na Wołyniu. Na grupę inteligencji składali się dawni urzędnicy i oficerowie carscy, aktualnie emigranci oraz duchowni prawosławni, nauczyciele, nieco przedstawicieli wolnych zawodów.
Przedstawiony powyżej podział mniejszości narodowych zamieszkujących Polskę w latach 1918 – 1939 stanowił niewątpliwie jeden z podstawowych czynników utrudniających integrację gospodarczą, społeczną i polityczną państwa polskiego. Był także źródłem nieustannych napięć społecznych, klasowych, które potęgowały się w okresach kryzysów ekonomicznych.