Inteligencja

W sensie prawnym do inteligencji zaliczyć w okresie międzywojennym można pracowników umysłowych oraz przedstawicieli wolnych zawodów. Warstwa ta najszybciej zwiększała swa liczebność. W istocie polską inteligencję można podzielić na inteligencję zawodową i warstwę wykonawczych pracowników umysłowych. Ta pierwsza grupa była mniej liczna, należeli do niej specjaliści z wyższym i specjalnym wykształceniem, kierownicy rozmaitych placówek życia społecznego, gospodarki i kultury. Do drugiej grupy należeli między innymi pracownicy biurowi, urzędnicy nie posiadający specjalnego przygotowania i nie zajmujący odpowiedzialnych stanowisk czy też różne kategorie przejściowe zatrudnione w przemyśle. Istotne znaczenie miał też rozwój społeczny inteligencji, zwłaszcza inteligencji z wyższym wykształceniem. Przeważała kontynuacja zawodów inteligenckich, czyli pochodzenie z rodzin inteligenckich. Poza tym dopływały liczne osoby ze środowiska drobnomieszczańskiego, robotniczego, rzadziej spośród chłopstwa, a także spośród ziemiaństwa i mieszczaństwa. Początkowo, po 1918 roku, łatwość awansu społecznego, wiążąca się z tworzeniem nowej polskiej administracji, armii i oświaty, po paru latach należała już do przeszłości. Rola inteligencji w tworzeniu norm kultury ogólnopolskiej była nie tylko istotna dla samego okresu międzywojennego, lecz także dla czasów późniejszych. W środowisku inteligenckim, zwłaszcza ambitniejszym intelektualnie, wytwarzały się prądy umysłowe, mody, snobizmy, za których pośrednictwem przyswajały się kulturze polskiej różne nowoczesne zagraniczne wzorce kulturalne i obyczajowe czy też te dotyczące stylu życia, mieszkania, rozrywki, ubioru, korzystania z nowoczesnych udogodnień technicznych i wynalazków, jak na przykład radio i motoryzacja.