Projekt konstytucji PRL powstawał w okresie najintensywniejszej stalinizacji państwa polskiego. Od 1947 r. obowiązywała Mała Konstytucja, która regulowała ustrój władz państwowych w okresie przejściowym, do momentu uchwalenia nowej, pełnej konstytucji. Zapowiedź uchwalenia nowej konstytucji zawierał już „Manifest lipcowy”, a do jej uchwalenia została powołany Sejm Ustawodawczy. Partie polityczne zasiadające w sejmie uznawały potrzebę stworzenia nowej ustawy zasadniczej. Mała Konstytucja nałożyła na Sejm Ustawodawczy obowiązek uchwalenia konstytucji, nie precyzując terminu, a także ustaliła dość długą, bo pięcioletnią kadencję Sejmu. W tej sytuacji prace nad ustawą zasadniczą zostały odsunięte aż do początku lat 50-tych. W trakcie prac ustawodawczych projekty konstytucji były prezentowane przez partię rządzącą, ale także i przez partie opozycyjne. W przypadku programu partii opozycyjnych, zakładano że Polska będzie państwem o ustroju demokratycznym, a reformie ulegnie ustrój gospodarczy i społeczny państwa. Postulowano także wprowadzenie zasady podziału władz. Polska Partia Robotnicza i Polska Partia Socjalistyczna opowiadały się w swoich projektach za wprowadzeniem ustroju socjalistycznego. W lutym 1947 r. także i polscy biskupi wystąpili w sprawie przyszłej konstytucji. W „Katolickich postulatach konstytucyjnych” biskupi opowiadali się za uznaniem w konstytucji faktu, iż przeważająca część polskiego społeczeństwa to katolicy. Ponadto biskupi uważali, że ustawa winna się oprzeć o zdrowe i prawidłowe zasady moralne.
Prace nad przygotowaniem konstytucji rozpoczęły się w maju 1951 r. i co ciekawe przebiegały poza parlamentem. Polska Zjednoczona Partia Robotnicza wystąpiła z projektem. W latach 1949-1951 działały niejawnie dwie partyjne komicje, których wyników rozmów nigdy nie podano do publicznej wiadomości. Zajmowały się one pracami nad konstytucją. W czerwcu 1949 r. Sekretariat KC PZPR powołał Komisję „A” (roboczą) i Komisję „B” (ideologiczną). Ich posiedzeniom przewodniczył członek Biura Politycznego KC PZPR oraz minister sprawiedliwości – Henryk Świątkowski. W skład komisji weszli Marian Rybicki, Zenon Kiszka, Oskar Lange, Konstanty Grzybowski i in. komisja opracowała „Projekt Konstytucji Polskiej Rzeczypospolitej”, który został opatrzony klauzulą „ściśle poufne”. W tym dokumencie po raz pierwszy wprowadzono nową nazwę państwa Polska Rzeczypospolita Ludowa. W projekcie zasadę podziału władz, zastąpiono zasadą jedności władzy państwowej. Przygotowując konstytucje PRL wzorowano się na konstytucji radzieckiej z 1936 r. W listopadzie 1950 r. projekt trafił pod obrady Biura Politycznego. To właśnie ono miało w ostatnim etapie przygotowywania treści konstytucji wpływ na jej kształt. Tekst nowej ustawy zasadniczej został sporządzony w języku polskim i rosyjskim. Ten ostatni został przedstawiony do akceptacji Józefowi Stalinowi przez Bolesława Bieruta. To on wprowadzał do naszej konstytucji ostatnie poprawki. 26 maja 1951 r. Sejm Ustawodawczy jednomyślnie uchwalił „Ustawę Konstytucyjną o trybie przygotowania i uchwalenia Konstytucji Polski Ludowej”. Na jej podstawie powołano Komisję Konstytucyjną na czele której stanął prezydent. Dyskusja nad konstytucją miała ogólnonarodowy charakter i zakończyła się w kwietniu 1952 r. W dniach 18-22 lipca 1952 odbyła się w Sejmie Ustawodawczym debata nad konstytucją. Ostatecznie 22 lipca 1952 r. konstytucja została uchwalona i weszła w życie.
Układ rozdziałów konstytucji PRL odbiega od schematów wprowadzonych przez konstytucje marcową i kwietniową, jednak bardzo przypomina układ wewnętrzny radzieckiej konstytucji z 1936 r. Ustawa zasadnicza w pierwszej kolejności zgodnie z założeniami maksistowsko-leninowskiej koncepcji państwa, przedstawia ustrój społeczny kraju, a w dalszej kolejności organizację aparatu władzy. Później został zamieszczony rozdział dotyczący praw i obowiązków obywateli. tekst konstytucji był zmieniany w ciągu kilku lat obowiązywania w drodze nowelizacji.
Tekst konstytucji PRL obejmował 11 rozdziałów podzielonych na 106 artykułów. W 1954 r. została wprowadzona pierwsza nowelizacja konstytucji, która wprowadzała nowy podział administracyjny państwa. Najniższa dotąd jednostka terytorialna – gmina, została zastąpiona gromadą. W grudniu 1957 r. wprowadzono drugą nowelizację do rozdziału dotyczącego Najwyższej Izby Kontroli. Trzecia nowelizacja pochodziła z roku 1960 i znosiła formę przedstawicielstwa w wyborach do Sejmu. Ustalona została stała liczba posłów na 460. Piąta nowelizacja w 1963 r. przedłużała kadencję rad narodowych do czterech lat. W 1972 r. przywrócone zostały gminy. Kolejne nowelizacje dotyczyły zmiany administracyjnych w podziale terytorialnym. W 1975 r. został wprowadzony dwustopniowy podział administracyjny państwa. Zniesiono wówczas powiaty, zachowując gminy i województwa. W 1976 r. wprowadzone zostały zmiany dotyczące związku Polski z ZSRR. Wprowadzono zapis o umacnianiu współpracy i przyjaźni ze Związkiem Radzieckim. Wzmocnione zostało stanowisko rządu oraz usankcjonował pozycję Prezydium Rządu. W 1982 r. po zawieszeniu stanu wojennego wprowadzona została kolejna nowelizacja, na mocy której powstał Trybunał Konstytucyjny i Trybunał Stanu. Rok później kolejna, już trzynasta poprawka ukonstytucjonalizowała Patriotyczny Ruch Odrodzenia Narodowego, który zastępował Front Jedności Narodowej. W 1987 r. została wprowadzona forma demokracji bezpośredniej w postaci referendum. W 1989 r. przywrócony został poprawką do konstytucji urząd prezydenta oraz druga izba parlamentu, czyli Senat.
Konstytucja PRL obowiązywała do czasu uchwalenia Małej Konstytucji, czyli do 17 października 1992 r.