Amerykańska konstytucja została oparta na czterech podstawowych zasadach. Wprowadzała po pierwsze zasadę trójpodziału władz, ich hamowania i równowagi w działaniu. Konstytucja organizowała państwo amerykańskie jako federację oraz wprowadzała ustrój republikański.
Władza ustawodawcza była sprawowana przez Kongres, który składał się z Izby Reprezentantów i Senatu. Pierwszej z izby przewodniczył speaker, drugiej wiceprezydent. Izba Reprezentantów składała się z posłów wybieranych w drodze wyborów bezpośrednich przez ludność poszczególnych stanów. Kadencja posła do Izby Reprezentantów trwała dwa lata. Do Senatu wchodziło po dwóch senatorów z każdego ze stanów. Byli oni wybierani przez stanowe ciała przedstawicielskie na okres sześciu lat. Co dwa lata dokonywano zmiany 1/3 składu Senatu. Aby zostać posłem obywatel musiał skończyć 25 lat, w przypadku wyboru do Senatu obowiązywał prób wiekowy 30 lat. Osoba ta musiała stale zamieszkiwać w chwili wyboru no terenie określonego stanu. W czasie sprawowania powierzonej mu funkcji posła lub senatora nie można było piastować innych urzędów. Każdy ze stanów miał prawo ustalenia odrębnych zasad prawa wyborczego.
Kongres jako władza ustawodawcza miał prawo do uchwalania podatków, nakładania ceł. Regulował także wszelkie kwestie monetarne. Kongres zajmował się także kreowaniem polityki zagranicznej, nadzorował rozwój handlu. Do niego należały także sprawy związane z naturalizacją. Kongres przyjmował nowe stany do Unii oraz sprawował nadzór nad wojskiem, milicją oraz flotą.
Izba Reprezentantów posiadała także swoje, tylko o wyłącznie jej przysługujące kompetencje. Ona jako pierwsza miała prawo do rozpatrywania ustaw podatkowych oraz prawo do wszczynania impeachmentu. Izba miała prawo do postawienia prezydenta, lub wiceprezydent i innych wyższych urzędników państwowych, w stan oskarżenia za zdradę stanu, przekupstwo oraz inne ciężkie przestępstwo. Do Senatu należało natomiast rozstrzygnięcie winy prezydenta i wydanie wyroku. Swoją decyzją Senat mógł pozbawić prezydenta piastowanego przez niego urzędu. Ponadto Senat w ramach przyznanych mu kompetencji uchwałą podjętą przez 2/3 senatorów wyrażał zgodę na zawarcie traktatu międzynarodowego. Ponadto musiał wyrazić zgodę na nominację ambasadorów, sędziów raz federalnych urzędników. Prezydent miał prawo weta w stosunku do uchwał Kongresu, które musiało zostać zgłoszone w ciągu 10 dni po uchwaleniu danej ustawy przez władzę ustawodawczą. Jednak weto to mogło zostać obalone przez Kongres, uchwałą podjętą przez 2/3 osób zasiadających w Kongresie. W przypadku gdyby prezydent nie zastosował prawa weta, ustawa wchodziła w życie w wersji uchwalonej przez Kongres.
Władza wykonawcza należała do prezydenta. Głowa państwa była wybierana na okres czterech lat w drodze wyborów pośrednich. Wybory prezydenckie miały charakter dwustopniowy. Każdy stan wybierał najpierw elektorów w takiej liczbie ile przedstawicieli posiadał dany stan w Senacie i w Izbie Reprezentantów. Elektorzy wskazywali dwóch kandydatów na prezydenta. Ten z nich, który otrzymał bezwzględną liczbę głosów był wybierany prezydentem. Drugi kandydat pełnił funkcję wiceprezydenta. Aby zostać prezydentem Stanów Zjednoczonych kandydat musiał spełnić szereg warunków. Musiał mieć ukończony 35 rok życia, posiadać amerykańskie obywatelstwo i od 14 lat mieszkać na terenie stanu. Osoba wybrana na prezydenta mogła sprawować swój urząd w razie powtórnego wyboru tylko raz. Do kompetencji prezydenta należało dowództwo nad armią, flotą oraz milicją. On także mianował urzędników państwowych, sędziów federalnych oraz przedstawicieli dyplomatycznych w innych państwach. Prezydent miał prawo do stosowania łaski. Do jego zadań należało także informowanie Kongresu o stanie Unii. Nie posiadał prawa inicjatywy ustawodawczej, miał jednak prawo do stosowania weto wobec uchwał Kongresu. Mógł także w razie potrzeby zwołać nadzwyczajne posiedzenia Kongresu.
W 1789 r. zostały powołane ministerstwa, które otrzymały nazwy departamentów. Podzielono je na biura. Departamentem kierował sekretarz stanu. Na to stanowisko otrzymywali oni nominację z rąk i za zezwoleniem prezydenta. Byli także za swoje działania przed nim odpowiedzialni. Do głównych departamentów należały: Departament Spraw Zagranicznych (później przemianowany na Departament Stanu), Departament Skarbu i Wojny. W 1870 r. powołano do życia Departament Sprawiedliwości, a w okresie późniejszym Departament Poczty i Departament Finansów, Marynarki, Spraw Wewnętrznych i Rolnictwa. Pierwszy prezydent Stanów Zjednoczonych zainicjował politykę organizowania spotkań z kierownikami poszczególnych departamentów, w trakcie których były omawiane sprawy ogólnopaństwowe. Te spotkania określano mianem „spotkań gabinetu”.
Konstytucja Stanów Zjednoczonych przyjmowała, iż jej zmiana może nastąpić na podstawie uchwały podjętej kwalifikowaną większością 2/3 głosów każdej z izb Kongresu. Po takiej uchwale wymagane było także zatwierdzenie tej decyzji przez organy ustawodawcze ¾ stanów. Z powyższej zasady możemy sformułować wniosek, że konstytucja Stanów Zjednoczonych Ameryki Północnej należała, ze względu na jej rygory dotyczące zmian, do konstytucji tzw. sztywnych.