W okresie Starego Państwa Egipskiego, czyli XXVII-XXII wieku faraonowie byli żywymi wcieleniami bóstw, szczególnie Horusa. Faraon w sposób naturalny należał do świata bogów, władza jaką pełnił pochodziła od bogów, więc jemu również należał się kult. Za życia faraon otaczany był kultem, na równi z czcią oddawaną bogom.
Do dziś zachowały się liczne malowidła ścienne przedstawiające faraona w otoczeniu bogów, często faraon klęczy lub jest namalowany nieco niżej niż bóstwo, po to aby pokazać pozycje władcy. Znane jest malowidło przedstawiające klęczącego faraona przed bogiem Amonem i Chnumem, od którego faraon otrzymuje (w prawej ręce) oznakę swojej władzy, czyli berło i sierp, natomiast w lewej ręce trzyma ptaka ofiarnego.
Najwyraźniejszym kultem faraonów po ich śmierci było wystawianie fascynujących piramid, które były ich grobowcami. Wierzono, że skoro za życia faraon otaczał się pięknymi przedmiotami i żył w przepięknym pałacu, nie może po śmierci być inaczej. Stąd też grobowce były wyposażone w sprzęt i przedmioty, którymi otaczał się faraon za życia.
Z czasem naraziło to piramidy na działania ze strony zwykłych rabusiów i sprawnych złodziei. W późniejszych czasach, kiedy zrezygnowano z budowy piramid kuto w skałach świątynie, by tam złożyć zwłoki faraona.