Król Dawid jest uważany z najwybitniejszego władcę narodu izraelskiego. Jego celem stało się zjednoczenie plemion izraelskich, odparcie wrogów i zapewnienie państwu bezpieczeństwa. W czasie swoich rządów znacznie rozszerzył terytorium państwa, ujarzmił grożących Izraelowi Filistynów. W skład obszaru, który mu podlegał wchodziły ziemie dzisiejszego Izraela, Syrii, Jordanii i Autonomii Palestyńskiej.
Dawid traktował swój kraj jak ojcowiznę. Troszczył się o poddanych. Zawsze kierował się w rozstrzyganiu sporów sprawiedliwością. Przeszedł do historii jako ten, który zjednoczył naród żydowski. Przeszedł do pamięci swoich poddanych i późniejszych pokoleń także jako doskonały wódz.
Potęga króla Dawida opierała się na zawodowej armii. Oficerów w zamian za służbę obdarowywano ziemią. Król miał skłonności do centralizacji władzy monarszej. Wprowadził aparat orientalnej monarchii, opartej o kancelarię, sekretariat i o ogromnie rozbudowany dwór. Dawid połączył w swoim ręku funkcje królewskie i kapłańskie. Jego wysoka pozycja w państwie była poręczona przez Boże błogosławieństwo.