Organizacja społeczna i gospodarcza Chin w okresie nowożytnym

Panowanie dynastii Ming w Chinach to okres rozkwitu i rozwoju feudalnych stosunków. Zjawiskiem charakterystycznym dla chińskiego feudalizmu było to, że nie istniało poddaństwo wśród warstwy chłopskiej i występowała stosunkowo duża liczba chłopów wolnych, którzy posiadali ziemię. Ciężary fiskalne na rzecz państwa doprowadziły ich jednak do konieczności sprzedaży posiadanych terenów. Podatki chłopi chińscy składali początkowo w naturze. W pierwszej połowie XV wieku zaczęto pobierać podatek w pieniądzu.

Dla rolnictwa chińskiego w omawianym okresie charakterystyczny był rozwój gospodarki towarowo-pieniężnej na wsi i w miastach. Rozwijało się także rzemiosło. Szczególnie wyroby w porcelany, oraz chiński jedwab i papier, zdobyły sobie sławę w ówczesnym świecie. Oprócz tych wyrobów w okresie panowania dynastii Ming, Chiny słynęły z produkcji szkła, broni palnej i broni białej. Rozwój rzemiosła sprzyjał rozwojowi miast. Do największych zaliczało się wówczas Pekin i Nankin. Koniec panowania dynastii Ming przynosi zahamowanie rozwoju gospodarczego oraz pogorszenie się sytuacji ludności wiejskiej.