Organizacja władzy w państwie Franków

W III wieku cesarstwo rzymskie zetknęło się z germańskim ludem Franków. W 358 r. przybysze zawarli z cesarzem układ na mocy którego uzyskali prawo osiedlania się w granicach imperium rzymskiego, dokładnie na obszarze dzisiejszej Belgii.

Wśród plemion, na które lud ten był podzielony do najważniejszych należeli Frankowie saliccy i rypuarscy. Pierwszej z wymienionych grup Frankowie zawdzięczają początek procesu zjednoczenia.

Twórcą państwa frankońskiego został Chlodwig. Rządził stworzonym przez siebie państwem w latach 481 – 511. W czasie swoich rządów udało mu się poszerzyć granice państwa o Galię, aż po rzekę Loarę. W 496 r., aby wzmocnić uzyskaną przez siebie władzę, zdecydował się na przyjęcie katolicyzmu. W ten sposób jako władca zyskał oparcie w Kościele, ale także i poparcie ludności rzymskiej, mieszkającej na terytorium jego państwa. Frankowie przyjmując katolicyzm, zaczęli dominować nad pozostałymi germańskimi plemionami. Władza frankońskich panujących została niejako uświęcona i uzyskała legitymizację  dzięki nowej religii. Chlodwig prowadził dalszy podbój i z czasem granice jego państwa poszerzyły się o ziemie należące do Burgundów, Wizygotów. Po jego śmierci państwo znalazło się po kontrola jego czterech synów i bardzo często podlegało terytorialnemu podziałowi. Władza centralna uległa osłabieniu, a coraz większy wpływ na politykę zyskiwali książęta dzielnicowi. Wzrosło znaczenie możnych oraz państwowych urzędników określanych mianem majordomów. W wyniku decentralizacji władzy liczne przywileje na monarsze zaczęli wymuszać możni. Władcy podlegali majordomom i spełniali ich polecenia. Wśród majordomów największy wpływ na rządy posiadali: Pepin z Heristalu, a później jego syn Karol Młot, zwycięzca w wojnie z Arabami w 732 r. oraz Pepin Krótki. Ten ostatni doprowadził w 747 r. do zjednoczenia władzy państwowej w swoim ręku. Jednocześnie uzyskał poparcie ze strony papieża. W 751 r. miała miejsce jego koronacja na króla Franków. Nowa dynastia otrzymała miano karolińskiej. Okres największej świetności państwa Franków przypadł na panowanie cesarza Karola I Wielkiego (768 – 814). Na jego panowania Frankowie prowadzili wojny z Sasami, z Longobardami. 25 XII 800 r. papież Leon III koronował go na cesarza. W ten sposób godność ta została odnowiona na terenie zachodnim Europy. Cesarze wschodni kilka lat później dopiero uznali ten fakt.