Stany Zjednoczone próbowały także i Chinach wygrać swoja kartę. Jednak plany nie zostały zrealizowane, ponieważ po zakończeniu II wojny w Chinach zwyciężyli komuniści. W państwie chińskim wybuchła wojna domowa. W 1949 r. ostatecznie komuniści odnieśli zwycięstwo, a Czang Kai-szek musiał uciekać z kraju. Od początku lat 50-tych rozpoczął się proces powstawania i kształtowania państwa komunistycznego przy wsparciu ze strony ZSRR. Kraj, który komuniści przejęli w posiadanie był w opłakanym stanie. Od razu przystąpiono do reformy rolnej. Na wzór Związku Radzieckiego przeprowadzona została kolektywizacja, okupiona milionami ofiar. Na polu politycznym komuniści wzmacniali swoją władzę. Szczególnie popularności cieszył się Mao Tse-tung i skupiona wokół niego grupa jego zwolenników. Zagrożeniem Chin miały być w przekonaniu władz – Stany Zjednoczone. Dlatego też wojna koreańska była zagrożeniem, ponieważ wraz z nią pojawiło się owo amerykańskie niebezpieczeństwo. Mao Tse-tung zerwał po koniec lat 50-tych z uprawianiem polityki na wzór ZSRR. Między tymi dwoma państwami zaczął się rysować konflikt. W 1958 r. w Chinach została zainicjowana polityka „Wielkiego Skoku”. Jej rezultatem miał być zapowiadany wiekuisty dobrobyt. Oczekiwania się nie spełniły. Lata 60-te przyniosły katastrofalny stan gospodarki i kryzys ekonomiczny. Produkcja żywności legła w ruinie, a z głodu umarło setki tysięcy ludzi. W połowie lat 60-tych zaczęto kryzys przezwyciężać. Podporą rządów komunistycznych była armia. Wszelkie odstępstwa od jedynie słusznej obowiązującej ideologii były karane. Tych którzy ośmielali się „kroczyć drogą kapitalizmu” pozbawiano władzy. „Rewolucja kulturalna” doprowadziła do izolacji państwa chińskiego na arenie międzynarodowej.
Kraj stał się żel postrzeganym curiosum, nacechowanym bezsensem, przemocą i nacjonalizmem. Powszechną grozę budziły wieści o tysiącach doprowadzanych do samobójstwa, torturowanych lub wyrzuconych poza nawias społeczeństwa, znakomitych niegdyś działaczy państwowych i ludziach kultury. Przerażenie budziło masowe ogłupienie, totalne niszczenie narodowego dziedzictwa kulturalnego (cytat za: Czubiński A., Olszewski W., Historia powszechna 1939-1997, Poznań 2003, s. 351).
W 1976 r. zmarł Mao Tse-tung, a wraz z nim i „rewolucja kulturalna”. Od tego momentu następowało powolne łagodzenie reżimu. Jednak tradycje polityki wprowadzonej prze Mao zachowały się. Znaleźli się także jej kontynuatorzy. Już po koniec lat 70-tych zaczął się proces rehabilitacji przywódcy i rewolucji. Przystąpiono jednak do zmian o charakterze gospodarczym. Już w grudniu 1978 r. Plenum KC KRCh zainicjowało politykę otwarcia na inne państwa. Od tego czasu rozpoczął się proces przeobrażeń gospodarczych państwa. W kwestii polityki zachowano jednak stare wzorce. Ci, którzy podnieśli bunt i ośmielili się zwrócić uwagę, że za zmianami gospodarczymi w duchu kapitalizmu, winny pójść także zmiany o charakterze politycznym, 4 czerwca 1989 r. na placu Tiananmen ich opór został skruszony.