Sumerowie zasymilowali się z nową ludnością. Przekazali jej swoje osiągnięcia i zdobycze cywilizacyjne. Dwuwiekowy okres panowania Semitów nie pozostał bez wpływu, bowiem semickie elementy zagościły wszędzie – głównie w języku i w religii. Ten silny wpływ, jaki wywarli nowi przybysze pozostawił swój odcisk także i w historii Mezopotamii. Okres ten w dziejach określa się mianem sumeryjsko-akadyjskiego.
Mieszkańcy Akadu nie byli jedynym ludem pochodzenia semickiego, który pojawił się w dorzeczu Tygrysu i Eufratu. Nowym ludem, który przybył na te tereny już w II tysiącleciu przed Chrystusem byli Amoryci.
Początkowo pod względem politycznym lud ten nie miał większego znaczenia dla dziejów Międzyrzecza. Amoryci skupili się wokół miasta Babilon. Ten miejski ośrodek, położony nad Eufratem, dotychczas nie zdołał jeszcze odegrać znaczącej roli w dziejach Bliskiego Wschodu. Dzięki dostępnym obecnie źródłom wiemy, że walka o panowanie nad terenami sumeryjsko-akadyjskiego państwa rozegrała się pomiędzy: Amorytami, Elamitami i Asyryjczykami. Zwycięsko z tych starć wyszedł Hammurabi, władca Babilonu.
Hammurabi panował w latach 1728–1686 przed Chrystusem. Za czasów swoich rządów musiał zmagać się z niebezpieczeństwem ze strony sąsiednich państw, leżących w dorzeczu Eufratu i Tygrysu. Walki te trwały przez całe jego rządy. Jego przeciwnikami byli Elamici, Asyryjczycy, którzy zostali przez niego podbici, oraz państwo Mari. Jeszcze dziś możemy oglądać zniszczenia jakie dokonały wojska Hammurabiego w tym mieście. Ostatecznie więc w okresie panowania tego babilońskiego władcy cała Mezopotamia została włączona w obręb jego monarchii. Stolicą państwa zostało miasto – Babilon, które pełniło rolę nie tylko centrum administracyjnego i politycznego, ale także kulturalnego i gospodarczego Bliskiego Wschodu.
Rezultatem podbojów Amorytów była ostateczna likwidacja i wchłonięcie Sumerów przez semickie ludy. W dobie panowania Hammurabiego Sumerowie byli już bardzo osłabieni pod względem politycznym i społecznym, że zaprzestali z czasem jakiegokolwiek oporu. Ich język używany był jedynie w obrzędach religijnych. Cała kulturalna spuścizna tego ludu została przejęta i rozwinięta przez nowych przybyszów – Amorytów.