Polska Piastów

Od połowy VIII wieku do X wieku na terenach pomiędzy Karpatami, Sudetami, a Bałtykiem, formowały się państwa plemienne. Ze względu na dość ograniczoną liczbę źródeł archeologicznych, znajomość tych procesów jest do dziś fragmentaryczna. Stąd też mówiąc o początkach polskiej państwowości należy liczyć się z wieloma mniej lub bardziej uzasadnionymi hipotezami. Powszechnie jednak uznaje się, że już w połowie X wieku miało istnieć państwo polskie. W jego granicach znajdowały się rozległe tereny. Na jego czele stał książę Mieszko I. Podobnie jak większość współczesnych mu państw, także i państwo polskie było zorganizowane jako monarchia patrymonialna. Ta forma ustrojowa utrzymywała się w naszym państwie aż do momentu zakończenia rozbicia dzielnicowego, a więc od ponownego zjednoczenia państwa polskiego w XIV wieku, za panowania Władysława Łokietka. Państwo polskie było uważane za własność panującej dynastii Piastów. W dziejach państwa w omawianym okresie możemy wyróżnić okres nazywany jednolitą monarchią wczesnofeudalną, która trwała aż do 1138 r., oraz następujący po niej okres rozbicia dzielnicowego, który został przezwyciężony w XIV wieku.