Rolnictwo starożytnej Grecji

Podstawą ekonomii klasycznej było rolnictwo typu śródziemnomorskiego, oparte na uprawie, obok zboża, winorośli i drzewa oliwnego. Często, zwłaszcza w mniejszych majątkach wszystkie trzy uprawy rosły obok siebie, na tych samych polach, gdyż zboże siano między drzewami oliwnymi połączonymi tyczkami, na których pięła się winorośl. Rośliny te były niezwykle cenne dla człowieka. Zwłaszcza drzewa oliwne, którego owoce stanowiły, obok chleba i wina, podstawę pożywienia, a także dostarczały oliwy, niezbędnej w kuchni, do pielęgnacji ciała oraz do oświetlenia. Oliwka była przy tym idealnie przystosowana do miejscowego klimatu i środowiska. Nawet dzisiaj zasięg jej występowania pokrywa się dość ściśle z granicami strefy klimatycznej śródziemnomorskiej. Było to szczególnie istotne dla Grecji, ponieważ oliwka, dzięki swym niewielkim wymaganiom wodno-glebowym rozwijała się dobrze również na obszarach silnie dotkniętych erozją, a także zdecydowanie suchych.

Rolnictwo śródziemnomorskie wykształciło się najwcześniej w III tys. p.n.e. na wyspach Morza Egejskiego i na Peloponezie, a w pierwszej połowie następnego tysiąclecia objęło całą Grecję kontynentalną. Jego wprowadzanie spowodowało znaczny wzrost zaludnienia oraz przyspieszony rozwój kulturalny prowadząc do powstania cywilizacji minojskiej i mykeńskiej. Podobny skok demograficzny i cywilizacyjny towarzyszył pojawianiu się tego typu rolnictwa na kolejnych obszarach basenu Morza Śródziemnego. Zasadnicza cecha rolnictwa typu śródziemnomorskiego to pracochłonność. Zwłaszcza narzędzia rolnicze, którymi się wówczas posługiwano były bardzo prymitywne.