Rozwój terytorialny państw skandynawskich w średniowieczu

Południowa Skandynawia oraz Półwysep Jutlandzki były od tysiąca lat jeszcze przed narodzeniem Chrystusa ojczyzną ludów germańskich. Po okresie wędrówki ludów w starych siedzibach na wymienionych wyżej terenach pozostali Germanowie północni, zwani w średniowieczu Normanami. Można sód nich było wyróżnić: Szwedów, Gotów i Danów. Proces prowadzący do powstania monarchii duńskiej, szwedzkiej i norweskiej był żmudny i trwał kilka wieków.

W VIII wieku plemiona duńskie zetknęły się z Frankami. Nie istniało jeszcze wówczas państwo duńskie. Władcy Jutlandii prowadzili wojny z Karolem Wielkim po stronie Sasów. Dzieła zjednoczenia Danii dokonał w 900 r. król Gorm Stary. Jego syn Harald Sinozęby musiał stawić czoło niemieckiemu cesarstwu Ottonów. W 965 r. przyjął jednak chrzest i uznał się za lennika cesarza. Jego następca Swen Widłobrody rozszerzył panowanie Danii na Norwegię. Do największej jednak potęgi Dania doszła za panowania Kanuta II Wielkiego. W latach 1014-1016 władca opanował Anglię, a w roku 1028 r. raz jeszcze Norwegię. Podjął także próby zdobycie kilku punktów na południowych wybrzeżach Bałtyku (Sambia). Po śmierci Kanuta państwo duńskie rozpadło się, a Dania została podporządkowana władcy Norwegii – Magnusowi Dobremu w 1042 r.

W drugiej połowie IX wieku nastąpiło zjednoczenie Norwegii za panowania króla Haralda Pięknowłosego. Nie było one jednak trwałe, bowiem jego następcy musieli toczyć walki z możnymi norweskimi o panowanie nad krajem. Ponownego dzieła zjednoczenia dokonał Olaf Tryggvasson, który w 995 r. wprowadził w Norwegii chrześcijaństwo. Kontynuatorem jego polityki był Olaf II Święty. Odzyskał tron norweski i umocnił nową chrześcijańską wiarę. Uległ jednak najazdowi duńskiemu Kanuta II. Pomścił go jednak Magnus Dobry, który nie tylko wyswobodził Norwegię spod duńskiego panowania, ale także rozciągnął zwierzchnictwo Norwegii na Danię.

W okolicach jeziora Mälar już w VII wieku zaczęły powstawać zręby państwa szwedzkiego. W X wieku ziemie na których zamieszkiwali Goci i Szwedowie połączył król Eryk VIII Zwycięski. Jego dzieło kontynuował syn – Olaf, który mimo oporu części możnych wprowadził chrześcijaństwo i wzmocnił władzę

królewską.

Umocnienie się państw skandynawskich zamknęło okres podboju prowadzony przez Normanów (Wikingów). Wywarł on nie mały wpływ na losy Europy, jednak był to głównie na charakter łupieski wypraw, wpływ negatywny. Obszarami zainteresowania Wikingów było początkowo Morze Północne oraz wyspy szkockie – Orkady, Szetlandy i Hebrydy. W 800 r. wylądowali po raz pierwszy na Wyspach Owczych. Później dotarli również do wybrzeży Irlandii, w końcu do Grenlandii i półwyspu Labradorskiego oraz Nowej Funlandii. Z biegiem lat kierunek wypraw niektórych grup Wikingów zmienił się. Grupy te docierały na Morze Śródziemne, grabiły wybrzeża Galii i Italię. Wyprawiły się także na wschód, płynąc wzdłuż rzek Dźwiny, Dniepru, aż do Morza Czarnego. Po zakończeniu fazy rabunkowych najazdów zaczęli się osiedlać na zdobytych terenach Anglii, Islandii oraz na terenie północnej Francji (Normandia). W XI wieku królestwo Anglii zostało podbite przez Normanów z Normandii, a królem Anglii został Wilhelm Zdobywca, który stał się założycielem dynastii normandzkiej rządzącej Wyspami Brytyjskimi przez 300 lat