Rozwój terytorialny państwa chińskiego

O najstarszych dziejach Chin wiadomo do dziś niewiele. Z materiałów archeologicznych możemy wywnioskować, że w V tysiącleciu przed Chrystusem północ Chin była już zasiedlona. Jednak od tego czasu upłynęło jeszcze kilka wieków nim tutejsza ludność utworzyła państwo.

W tej części Chin mieszkali rdzenni Chińczycy, natomiast we wschodniej części kraju osiedliły się ludy, które były spokrewnione z Tybetańczykami. Od północy na teren przyszłego państwa chińskiego wdzierały się plemiona tursko-mandżurskie.

Kolebką państwa chińskiego stało się dorzecze rzeki Huang-Ho. Warunki geograficzne, podobnie jak to miało miejsce w przypadku innych cywilizacji starożytnych wywarły bardzo poważny wpływ na powstanie chińskiej państwowości.

Pewniejsze informacje dotyczące państwa chińskiego pojawiają się w II tysiącleciu. Władzę sprawuje wówczas dynastia Szang. Po niej panowanie obejmuje dynastia Czou (ok. 1050 – ok. 260 r. przed Chrystusem). Za panowania władców tej dynastii terytorium państwa chińskiego poszerza się na północ – o Mandżurię oraz na południe, obejmując rzekę Jangcy.

Okres świetności państwa chińskiego przypadł na lata 206 p. Ch. – 220 a. Ch. Władzę sprawowała wówczas dynastia Han. Pod rządami jej wybitnych cesarzy państwo chińskie objęło swym posiadaniem tereny dzisiejszego Wietnamu, opanowana została także Mongolia, dolina rzeki Tarym. U granic Chin pojawił się wówczas groźny przeciwnik, w postaci wojowniczego plemienia Hunów. Hunowie mimo istnienia Wielkiego Muru, który miał chronić państwo chińskie przed najazdami z zewnątrz, ciągle gnębili swoimi najazdami północne prowincje państwa.