W V i IV w. p.n.e. był okresem wielkiego rozkwitu rzemiosła greckiego, zwłaszcza ateńskiego. Podstawowym towarem była luksusowa ceramika, którą prawie wyłącznie produkowali ateńscy rzemieślnicy. Używano jej w wielu krajach greckiego i niegreckiego świata śródziemnomorskiego. W Atenach pracowało także wielu rzemieślników produkujących broń, ozdoby, tkaniny. W porcie Pireus pracowało wielu cieśli przy budowie i remontach statków. Wielu kamieniarzy, rzeźbiarzy, murarzy i innych specjalistów potrzebowały zakrojone na wielka skale budowy świątyń i gmachów użyteczności publicznej.
W rzemiośle istotną rolę odgrywali niewolnicy. Sprowadzano ich z reguły spoza Attyki, a najczęściej również spoza Grecji, głównie z północnych wybrzeży Morza Egejskiego, Azji Mniejszej, czy wybrzeży Morza Czarnego. Nie zastąpili oni zupełnie ludzi wolnych i najczęściej pracowali razem ze swymi panami i ich rodzinami. Warsztaty zatrudniające kilkunastu niewolników istniały, ale były bardzo rzadkie. Natomiast na wielką skalę posługiwano się pracą niewolników w kopalniach w górach Laurion, gdzie praca była wyjątkowo ciężka i niebezpieczna. Bardzo często niewolnicy pracowali w gospodarstwie domowym np. przy mieleniu ziarna, wypieku chleba, noszeniu wody, przygotowywaniu pożywienia, opiece nad dziećmi. Nawet ludzie niezbyt zamożni posiadali przynajmniej jednego niewolnika do tych celów. Sytuacja niewolnika zależała od tego, do kogo należał i jaka pracę wykonywał. Ponadto urzędnicy zapewniali niewolnikom ochronę prawną, a w przypadku wyraźnego okrucieństwa ze strony właścicieli mogli nawet uzyskać nakaz sprzedaży innemu panu. Zabicie niewolnika było karalne.