Stosunki gospodarcze w państwie feudalnym

Państwa feudalne oparły swoją gospodarkę głównie na rolnictwie. Dominowała w tych krajach wielka własność ziemska oraz świadczenia od chłopów pobierane w naturze. Stosowano prymitywne środki i metody uprawy ziemi, a plony były w dużej mierze uzależnione od warunków klimatycznych i pogody. Dochody panów feudalnych szybko zaczęły wzrastać. W tej sytuacji pojawiło się zapotrzebowanie na wybory rzemieślnicze. Aby je móc zakupić, potrzeby okazał się być pieniądz. Od XII wieku rozpoczął się proces wprowadzania pieniężnej renty, czynszu. Wraz z nim chłopskie gospodarstwa ulegały przekształceniu. Chłop aby móc uiścić na rzecz pana rentę w pieniądzu, musiał sprzedać część swoich plonów. Taka wymiana towarowa miała charakter doraźny i służyła tylko i wyłącznie określonemu celowi. Z czasem jednak, z chwilą gdy w Europie rozpoczął się rozwój miast, zaczęła przybierać szersze rozmiary. Wraz z niż zaczęło się rozwijać rzemiosło. Miasta stały się głównymi ośrodkami towarowej wymiany. Wraz z nią rozwijał się handel, a kupnem towarów zainteresowani byli nie tylko panowie feudalni, ale także i chłopi. Pojawiła się instytucja kupca, jako pośrednika w wymianie towarowej.