Skalne brzegi doliny, którą wyrzeźbił sobie Nil, dostarczały rozmaitych rodzajów kamienia: od twardych krzemieni, bazaltów, granitów, diorytów do łatwiejszych w obróbce wapienia i piaskowca. Dostępność tego surowca miała wielkie znaczenie. Kamień był podstawowym materiałem, za pomocą którego stawiano budowle, które miały stać wiecznie, a więc grobowce i świątynie. W kamieniu ryto płaskorzeźby i wykonywano zeń kosztowne naczynia oraz posągi.
Na pustyni położonej na wschód od Nilu wydobywano złoto i nieco miedzi. Jednak po miedź wyprawiano się głównie na pustynię na Synaju. Srebro znajdowano bardzo rzadko, nie było ani cyny, ani żelaza. Na skutek tego Egipt wszedł w epokę brązu z tysiącletnim opóźnieniem, a żelazo zaczęło być stosowane na dużą skalę dopiero w czasach hellenistycznych.
Brakowało dobrego drewna do budowy statków i kładzenia stropów, a także produkcji dużych przedmiotów w rodzaju skrzyń. Rosnące w Egipcie akacje, tamaryszki, palmy dum i daktylowe nie dają drewna do takich celów. Drewniane bale trzeba było sprowadzać aż z Libanu lub zastępować ten surowiec gorszym, łącząc ze sobą pracowicie mniejsze drewniane kawałki.