Terytorium Księstwa Warszawskiego

7 lipca 1807 r. w Tylży został podpisany traktat francusko-pruski powołujący do życia Księstwo Warszawskie. Nowe państwo objęło swoimi granicami ziemie trzeciego, drugiego i południową część I zaboru pruskiego. Księstwu zagwarantowano swobodną komunikacje przez Śląsk z Saksonią. Z części trzeciego zaboru pruskiego został wydzielony okręg białostocki, który przypadł Rosji. Gdańsk z okalającym do terytorium stał się wolnym miastem, wyłączonym z terytorium państwa pruskiego. Stacjonowały w nim wojska francuskie i rezydował przedstawiciel Francji.

Dwa lata później obszar Księstwa Warszawskiego uległ zmianie w wyniku postanowień pokoju w Schoenbrunn. W 1807 r. Księstwo było jednym z najmniejszych państw Europy, a liczyło 104 tys. km2 i 2,6 mln mieszkańców. W 1809 r. do ziem Księstwa włączono: Nową Galicję z Krakowem, Radomiem i Lublinem, ponadto galicyjski okręg zamojski oraz leżące pod drugiej stronie Wisły – Pogórze ciągnące się do Skawiny do Wieliczki. Ponadto państwo uzyskało prawo eksploatacji złóż soli w Wieliczce. Na inkorporację całej Galicji z Lwowem zgody nie wyraziła Rosja, która przyłączyła wówczas do swojego terytorium okręg tarnopolski. Obszar Księstwa Warszawskiego w 1809 r. wzrósł o 51 tys. km2, a liczba ludności zwiększyła się o 1,7 mln.