Od połowy XVII wieku władze brytyjskie coraz bardziej zaczęły ingerować w sprawy kolonii na kontynencie amerykańskim. Te działania miały na celu ograniczenie handlu kolonii oraz przyznanie angielskim kupcom monopolu na handel z koloniami. Wszelkie decyzje były wprowadzane drogą ustaleń parlamentarnych. W 1651 r. został wprowadzony pierwszy tzw. akt nawigacyjny. Jego postanowienia krępowały wolność handlu kolonii. Towary, które były przywożone do Anglii, miały znajdować się wyłącznie na statkach angielskich. Kolejne akty nawigacyjne zostały wydane w 1660 r., w 1663 r. i w 1672 r. Akty nawigacyjne wymieniały określone towary, które musiały być transportowane angielskimi statkami. Anglicy przejęli więc rolę pośredników w handlu z koloniami. Towary miały być przewożone przez Anglię. Tutaj pobierano za nie opłatę w postaci cła. Ostatni akt nawigacyjny wprowadził cło na towary przewożone z jednej kolonii do drugiej. W latach późniejszych parlament angielski wydał wiele innych ustaw, które uderzały w handel kolonii. Ograniczały ich rozwój gospodarczy tak skutecznie, aby zachować ich dawny charakter. W koloniach zachodziły jednak pewne zmiany. Częściowo pod wpływem oświeceniowych idei, rodził się sprzeciw wobec polityki Metropolii. Ingerencja Wielkiej Brytanii w wewnętrzne sprawy kolonii budziła coraz większy sprzeciw. Władze kolonii jednoczyły się we wspólnej przecież walce przeciwko brytyjskim zarządzeniom. Wzrost niezadowolenia dał się zauważyć po zakończonej na kontynencie europejskim wojnie siedmioletniej. Wielka Brytania zdecydowała się wydatkami na tę wojnę obciążyć kolonie. Podwyższone więc zostały cła na cukier importowany. W 1765 r. została uchwalona ustawa stemplowa, która wprowadziła opłatę stemplową za dokumenty składane w sądach, opłatę od gazet i książek. Nałożono także na ludność kolonii obowiązek związany z zakwaterowaniem żołnierzy. W odpowiedzi na podjęte przez Metropolie działania w 1765 r. zebrał się w Nowym Jorku Kongres tzw. stemplowy. Skierował on do króla i angielskiego parlamentu prośbę o odwołanie ustawy stemplowej oraz innych ustaw, krzywdzących kolonie. Kongres stwierdził, że podatki mogą być nakładane n miejscową ludność jedynie na podstawie uchwały własnych organów ustawodawczych. Rosła w siłę opozycja, sprzeciwiająca się brytyjskim rządom. W 1767 r. parlament angielski uchwalił ustawę o dochodach, która wprowadziła cło na wiele towarów importowanych z kolonii. Dochody z ceł miały zostać przeznaczona na płace urzędników. W odpowiedzi na takie zarządzenie kupcy bostońscy w 1768 r. ogłosili bojkot towarów angielskich. Rok później akcja ta objęła wszystkie kolonie. W tej sytuacji parlament angielski zniósł wszystkie cła za wyjątkiem cła na herbatę. Dostawa herbaty do Bostonu w 1773 r. z powodu sprzeciwu gubernatora, który nie zgodził się na odesłanie statków, doprowadziła do wyrzucenia całego ładunku herbaty do morza. W odpowiedzi na te wydarzenia w koloniach brytyjski parlament uchwalił ustawy represyjne. Zamknięty został port w Bostonie. Represje spowodowały ujawnienie się organizacji o charakterze niepodległościowym. Organizacja „Synów wolności” wezwała do zwołania zjazdu przedstawicieli wszystkich kolonii. We wrześniu 1774 r. w Filadelfii rozpoczęły się obrady I Kongresu Kontynentalnego. W tym samym roku Kongres uchwalił „Deklarację praw i krzywd”, w której zostały wymienione wszystkie przypadki naruszenia przez Wielką Brytanię uprawnień posiadanych przez kolonie. Deklaracja wymieniała również uprawnienia jakie przysługiwały koloniom. 10 maja 1775 r. zebrał się II Kongres Kontynentalny. Wybrał on naczelnego wodza w osobie J. Waszyngtona. Uchwalone zostały również artykuły wojskowe. Większość członków Kongresu sprzeciwiała się zerwaniu stosunków z Wielką Brytanią. Zdecydowano się na wysłanie do króla petycji. Miał w niej cofnąć podjęte w stosunku do kolonii decyzje. Petycja przez króla i parlament angielski nie została przyjęta. W tej sytuacji wśród osób zebranych na Kongresie, coraz większą przychylność zaczął zdobywać pogląd o konieczności zerwania stosunków z Anglią. Kongres wezwał więc kolonie do przeprowadzenia zmian o charakterze ustrojowym. Wybrano także komitet, któremu powierzono opracowanie tekstu „Deklaracji Niepodległości”. 4 lipca 1776 r. dokument ten został ogłoszony. Zawarto w nim wykład na temat przyrodzonych wszystkim ludziom praw do życia, wolności, szczęścia. Stwierdzano, że źródłem władzy państwowej winna być i jest wola i zgoda narodu. Deklaracja wyliczała także krzywdy, których doznały kolonie od Metropolii. Zawarto w nim również deklarację, że kolonie są wolne od obowiązku posłuszeństwa Wielkiej Brytanii, że są niepodległymi państwami, które samodzielnie mogą kształtować swoją politykę zagraniczną i ekonomiczną. W 1775 r. rozpoczęła się wojna kolonii angielskich z Metropolią. Działania militarne trwały aż do 1783 r. Niepodległość Stanów Zjednoczonych została uznana przez Francję. Traktat pokojowy został podpisany w Paryżu (3.IX.1783 r.) Na jego mocy Wielka Brytania uznawała niepodległość trzynastu kolonii.