Zaczenie pontyfikatu Jana Pawła II

18 maja 1920 roku w Wadowicach w rodzinie mieszczańskiej urodził się Karol Józef Wojtyła. W1926 roku rozpoczął naukę w szkole podstawowej, a trzy lata później w wyniku zapalenia mięśnia sercowego zmarła mu mama. Osierocony w tak wczesnym wieku Karol pozostał z ojcem, który był oficerem wojska polskiego. Po ukończeniu gimnazjum i zdaniu matury przeniósł się do Krakowa i tam podjął studia na Uniwersytecie Jagielińskim kierunek polonistyka. W latach 1940 – 1944 Karol utrzymywał się z pracy w kamieniołomach Zakładów Chemicznych Solvay, w tym też czasie zmarł mu ojciec (1941 rok) oraz rozpoczął naukę na tajnych kompletach Wydziału Teologicznego UJ, którą ukończył w 1946 roku.

1 listopada 1946 roku otrzymał święcenia kapłańskie z rąk kardynała Adama Sapiehy. Swoją pierwszą parafię objął w Niegowici koło Wieliczki. Karol Wojtyła podejmując obowiązki duszpasterskie nie zrezygnował z pracy naukowej, jeszcze w 1948 roku uzyskał stopień doktora Wydziału Teologicznego UJ. Równocześnie w roku 1949 zadebiutował jako publicysta na łamach „Tygodnika Powszechnego”. W tym samym roku powierzono mu parafię Świętego Floriana w Krakowie oraz pracę w duszpasterstwie akademickim, co jak się później okazało przyniosło Karolowi wielu przyjaciół. Po śmierci arcybiskupa Eugeniusza Baziaka biskup Karol Wojtyła (mianował go na biskupa pomocniczego archidiecezji krakowskiej Pius XII w 1958 roku), został wikariuszem kapitularnym tamtejszej archidiecezji.

5 października1962 biskup Karol Wojtyła, jako jeden z niewielu polskich duszpasterzy wyjechał na obrady Soboru Watykańskiego II, który trwał z przerwami do 1965 roku w Rzymie. Biskup Karol Wojtyła włączył się aktywnie w pracę soborowe. Podczas pierwszej sesji obrad wypowiadał się na temat sakramentów, problemów wolności religijnej, ateizmu, godności osoby ludzkiej, a przede wszystkim uczestniczył w dyskusji o Kościele w świecie współczesnym. Podczas trzeciej sesji obrad soboru we wrześniu 1964 roku biskup Karol Wojtyła został zaproszony do prac komisji teologicznej. Podczas czwartej sesji, która odbyła się we wrześniu 1965 roku Karol Wojtyła kilkakrotnie zabierał głos w sprawach, nad którymi toczyła się debata. Szczególny wkład abp Wojtyła wniósł w przygotowanie Konstytucji o Kościele we współczesnym świecie Gaudium et spes (Radość i nadzieja).

Ważnym wydarzeniem, na który miał wpływ Karol Wojtyła, dotyczącym stosunków polsko – niemieckich było wręczenie listu biskupom niemieckim przez Polaków. W liście tym padło znamienne zdanie „W tym jak najbardziej chrześcijańskim ale i bardzo ludzkim duchu, wyciągamy do Was, siedzących tu na ławach kończącego się Soboru nasze ręce oraz udzielamy wybaczenia i prosimy o nie”, list datowany był 18 listopada 1965 roku. Biskupi polscy ponieśli konsekwencje bezpośrednio po powrocie do kraju, gdyż ówczesna władza ludowa nie był w stanie zrozumieć z jakich pobudek i jakim prawem biskupi wypowiedzieli się w ten sposób.

Sobór Watykański II miał szczególne znaczenie zarówno dla Kościoła jak i dla samego Karola Wojtyły. Sobór dokonał rozliczenia się z przeszłością Kościoła i wytyczył nowe zadania, których jednym z największych realizatorów stał się Karol Wojtyła, późniejszy papież Jan Paweł II. Jeszcze w trakcie trwania Soboru papież Paweł VI mianował go metropolitą krakowskim (30 grudnia 1963). Ingres arcybiskupi do Katedry na Wawelu miał miejsce 8 marca1964 roku. W trzy lata później ten sam papież wyniósł go do godności kardynalskiej (26 czerwca 1967). Po śmierci papieża Jana Pawła I, który kierował Kościołem tylko 33 dni, kolegium kardynałów 16 października 1978 wybrało następcę kardynała Karola Wojtyłę, przybrał wówczas imię Jan Paweł II, aby nawiązać do kierunku swoich poprzedników. Jan Paweł II był pierwszym papieżem Słowianinem i od ponad czterystu lat pierwszym, który nie był Włochem. Jego pontyfikat jako jeden z najdłuższych w historii, trwał 27 lat. Zmarł 2 kwietnia 2005 roku, został pochowany w Watykanie.

Jan Paweł II jako biskup diecezji w Rzymie zwizytował 251 parafii rzymskich. Jako prymas Italii odbył 124 podróże duszpasterskie po Włoszech. Jako Głowa Kościoła Powszechnego pielgrzymował poza Włochy 74 razy i był obecny na wszystkich kontynentach świata. W tym czasie nawiedził 115 państw, nie udało mu się odwiedzić m. i. n. Rosji, Chin, niektórych państw w północnej części Afryki, półwyspu arabskiego, Mongolii, Korei, Wietnamu. W Europie Jan Paweł II odwiedził 32 państwa, a najczęściej bywał we Francji i w Polsce (9 razy).

Pontyfikat Jana Pawła II przypadła na przełom wieku XX i XXI, w tym czasie zaznaczył się wyraźnie proces otwarcia Kościoła na dialog ze światem. Po części jest to wynik Soboru Watykańskiego II, ale nie było by tego otwarcia bez charyzmatycznego papieża Polaka. Jan Paweł II był pierwszym papieżem, który tak konsekwentnie dążył do poznania współczesnego świata i podjęcia próby rozwiązania trudnych problemów cywilizacyjnych. Nie sposób omówić w szczegółach roli Jana Pawła II w rozwiązywaniu problemów cywilizacyjnych, ale warto chociaż wskazać najważniejsze aspekty tego tematu.

Należy postawić sobie pytanie wobec jakich problemów cywilizacyjnych stawał papież, sprzeciwiał się, czy nawet napiętnował je. Odpowiedz na tak postawione pytanie nie jest łatwa, bowiem reagował on na wiele trudnych spraw i proponował możliwości rozwiązania w duchu pokoju, sprawiedliwości, tolerancji i szeroko rozumianej miłości. Tam gdzie trzeba było niósł nadzieję, szerzył wiarę wskazywał na tego, który jest najważniejszy, a o którym współcześni próbują zapomnieć – wskazywał oczywiście na Bóg stwórcę.

Warto tu wspomnieć zagadnienia, które były szczególnie bliskie Janowi Pawłowi II, o których mówił podczas swoich pielgrzymek, homilii, które omawiał w encyklikach, listach lub innych dokumentach, podczas spotkana z ludźmi. Papież nie ograniczał się jedynie do poruszanie tych problemów, ale przede wszystkim dawał wskazówki jak je rozwiązać, inspirował do podjęcia dialogu, czasem nawet przebaczenia w najtrudniejszych sprawach.

Zagadnienia polityczne, na które wpływał Jan Paweł II :

• walka z systemem komunistycznym,
• walka z wyzyskiem państw słabo rozwiniętych przez państwa bogatsze,
• rozwój pokoju na świecie,
• zjednoczenie Europy w oparciu o chrześcijańskie korzenie,
• globalizacja i jej skutki dla ludzi,
• całkowita negacja terroryzmu.

Zagadnienia gospodarcze, będące przedmiotem troski papieża :

• pomoc ekonomiczna krajom biedniejszym przez bogatsze np. propozycja umorzenie długów,
• wyeliminowanie nierównomiernego rozwój gospodarczy poszczególnych państw,
• ubóstwo krajów Afryki, Azji, Ameryki Południowej i jego skutki ,

Zagadnienia społeczne, najczęściej pojawiające się w wystąpieniach Jana Pawła II:

• różnice w poziomach życia ludzi,
• bezrobocie,
• laicyzacja,
• aborcja i jej skutki,
• eutanazja,
• wszelka niesprawiedliwość społeczna i wyzysk człowieka przez człowieka,
• problemy migrantów i emigrantów,
• problemy rodzin we współczesnym świecie,
• rola i pozycja kobiet w państwie,
• choroby cywilizacyjne,
• pomoc ludziom chorym, starszym, opuszczonym,
• zwrócenie uwagi na znaczenie młodości w rozwoju człowieka.

Zagadnienia kulturalne, będące w orbicie zainteresowań Jana Pawła II :

• funkcjonowanie człowieka w kulturze masowej i płynące stąd zagrożenia,
• rola mediów we współczesnym świecie,
• wychowawcza i zdrowotna funkcja sportu,
• wpływ muzyki na rozwój duchowy człowieka,
• degradacja środowiska naturalnego, a istnienie człowieka,

Zagadnienia religijne, którym poświęcił swój pontyfikat:

• ukierunkowanie człowieka na Boga,
• wskazywanie Jezusa Chrystusa jako drogowskazu dla współczesnego człowieka,
• zwrócenie uwagi na rolę Matki Bożej w pokonywanie wszelkich trudności społecznych i indywidualnych,
• podanie współczesnemu człowiekowi wzorców osobowych w przykładach wielu wyświęconych świętych i błogosławionych,
• ekumenizm,
• powszechna tolerancja wobec wyznań,
• walka z antysemityzmem,
• zbliżenie różnych religii, np.: judaizm i islam,
• odbudowa i budowa świątyń,
• całkowita negacja sekt i nowopogaństwa.

To tylko niektóre problemy cywilizacyjne, do których odnosił się Jan Paweł II, czy sygnalizując je odgrywał jakąś rolę – pewnie tak, tylko nie wszystkie są widoczne w sposób namacalny. Nikt przecież nie zliczy tylu porywów serc ludzki, którzy uczestniczyli w pielgrzymkach lub przez przekaz medialny poznawali i poznają nauczanie Jana Pawła II. Przykładem widocznego wpływu na nowoczesną cywilizacje i zmiany polityczne może być kwestia stosunku papieża Jana Pawła II do systemu komunistycznego. Otóż, tak mówi kardynał Stanisław Dziwisz w książce pt. „Świadectwo” cyt.: „Dzięki doświadczeniu wyniesionemu z Polski Karol Wojtyła doskonale znał doktrynę marksistowską. Nie wierzył w możliwości jakiejkolwiek ewolucji systemu komunistycznego. Nie wierzył w istnienie komunizmu z „o ludzkiej twarzy”, gdyż marksizm pozbawia człowieka wolności i ogranicza jego możliwości rozwoju i działania. i jej konkretne zastosowanie”. Dalej podkreślał kardynał Stanisław Dziwisz ograniczenia marksizmu wobec wolności sumienia i wyznania oraz jego rolę w ateizacji społeczeństw. Papież mając taką wiedzę od początku swojego pontyfikatu wspierał ruch solidarnościowy w Polsce, który ostatecznie doprowadził do obalenia socjalizmu w naszym kraju, a następnie procesu zwanego przez historyków  „Jesienią ludów”, czyli upadkiem komunizmu z Europie Środkowo Wschodniej. Jak znaczący był wpływ Ojca Świętego na ten proces, niech świadczy fakt zamachu przeprowadzonego przez Ali Agcę 13 maja 1981 roku na placu Watykańskim dokonanego prawdopodobnie na zamówienie tajnych służb komunistycznych, które od początku pontyfikatu rozumiały ,,zagrożenia” płynące ze strony Słowiańskiego papieża.

Jan Pawła II przeprowadzi świat w kolejne tysiąclecie w roku 2000, podczas Milenium Roku Jubileuszowego. Sam będąc wiarygodnym świadkiem Jezusa Chrystusa przekazał drogowskazy postępowania współczesnego człowieka. Jan Paweł II stał się już za życia symbolem walki i sprzeciwu wobec zła i zaślepienia współczesnej cywilizacji, a z drugiej strony pozostał znakiem nadziei dla tych, którzy szukają Boga, dobra, prawdy i piękna. Niestety działania Jana Pawła II budziły i budzą opór wszystkich tych, którzy są przeciwni cywilizacji miłości.