Podstawowe informacje o bohaterze
Emilia Korczyńska jest jedną z głównych bohaterek Nad Niemnem Elizy Orzeszkowej. Jest żoną Benedykta od dwudziestu lat. Mają dwoje dzieci. Pochodzi z zamożnego domu:
po wiek wieków otaczać ją miały wszystkie miękkości dostatku i wyszukanego smaku.
Jest wykształcona.
Charakterystyka zewnętrzna
To kobieta z wyglądu około czterdziestki, zbyt jednak szczupła, poruszała się z delikatnym wdziękiem, o twarzy
kiedyś zupełnie pięknej,
duże czarne oczy, łagodne spojrzenie, czarne starannie ułożone włosy,
nie miała ani jednego siwego włosa,
wargi pąsowe, rączki drobne, delikatne i tak chude, że aż przezroczyste, wypielęgnowane, paznokcie o kolorze róży. Często gestykulowała, czyniąc ruchy powolne, drobne, flegmatyczne, z obawy przed jakimkolwiek gwałtownym ogólnym poruszeniem ciała.
Charakterystyka wewnętrzna
Jest egzaltowaną, rozkapryszoną kobietą:
globus histericus… dokucza mi bardzo… szczególniej, kiedy się czym wzruszę…, zmartwię…
Nie potrafi pomóc mężowi w prowadzeniu gospodarstwa:
tak niezdolną jestem do zrozumienia i zapamiętania wszystkich twoich kłopotów i interesów.
Nie do końca zna swojego męża. Robi sobie z tego wyrzuty. Przez kilka pierwszych lat dumna nawet była, że ją właśnie wybrał i rozkochał w sobie,
uważając za jedyną zorzę, która na niebie jego zaświecić mogła po zgaśnięciu tylu innych.
Teraz jednak odczuwa rozczarowanie, które ją przygnębia i jest przyczyną różnych dolegliwości. W oddalonym od innych siedzib ludzkich Korczynie traci chęć do wszelkich rozrywek. Unika ludzi, toleruje jedynie swą przyjaciółkę, Teresę Plińską i towarzystwo zabawnego Bolesława Kirły, którego uważa za osobę wyjątkową w swoim życiu, za wielbiciela i powiernika. Coraz rzadziej wychodzi na dwór, uwielbia za to przebywać w swoim salonie i słuchać czytanych przez Terenię powieści sentymentalnych. Żyje marzeniami oraz losami bohaterów tych książek. Kiedyś po takiej lekturze pyta przyjaciółkę:
czemuż nie urodziłam się w Egipcie?
ponieważ zapewne tam, a nigdzie indziej mogłaby
chodzić, ruszać się, żyć i kochać.
Wyjeżdżała więc za granicę parę razy, by się podleczyć i wzmocnić, ale po powrocie stan melancholii wracał i jeszcze bardziej nawet się potęgował. Ukojenie odnajdowała w książkach i robótkach ręcznych.
Jest egoistką. Uważa siebie za wyjątkowe zjawisko:
więdnę jak kwiat zasadzony na piaskach.
Pragnie wrażeń, życia salonowego, poezji, piękna i artyzmu. Benedykta uważa trochę za gbura i prostaka, bo czasem przynosi z dworu obce jej i nieprzyjemne zapachy siana i gnoju oraz nie ma w sobie natury na tyle wytwornej, by kochać tak, jak jest jej marzeniem: sentymentalnie i tkliwie. Jest też niegrzeczna czasem wobec Tereni Plińskiej, jej kosztem umila sobie czas. Traktuje ją jako kogoś gorszego. Razem z Kirłą drwią sobie z jej uczuć, mówiąc o rzekomym zainteresowaniu się nią Teofila Różyca. A kiedy dziewczyna wierzy ich słowom i jest cała rozpromieniona, Emilia w buduarze wydaje okrzyk pełen cynizmu i szyderstwa.„uwierzyła!”śmiejąc się do łez. „Ja nudzę się”– mówi Emilia mężowi. By temu zapobiec, Benedykt systematycznie przekazuje jej pieniądze, spełniając kobiece zachcianki. Emilia nie próżnuje w tym zakresie. Dekoruje, mebluje, urządza swój salon zgodnie z marzeniami. Wydaje na to wszystkie otrzymywane pieniądze.
Sąsiedztwo Bohatyrowiczów traktuje jako zło konieczne. Nie wyraża zgody na wyjście Leonii na wesele do zaścianka:
moja córka nie będzie bywać w niewłaściwych dla siebie towarzystwach, psuć sobie układu i patrzeć na rzeczy, których nigdy widzieć nie powinna.
Emilia Korczyńska jest typem bohatera negatywnego. Reprezentuje postawę egoistyczną, konsumpcyjną, pozbawioną ideałów patriotycznych i obywatelskich, żyjącą w świecie iluzji i literackiej fikcji.