Polityka zagraniczna Polski wobec wybranych krajów Unii Europejskiej
Sukcesem polskiej dyplomacji było parafowanie 22 listopada 1991 układu o stowarzyszeniu z EWG oraz przyjęcie Polski do Rady Europy 26 listopada 1991 roku. Sukcesem było też stopniowe znoszenie obowiązku wizowego dla Polaków w wielu krajach europejskich m. in. w Niemczech ale i we Francji, Włoszech, Belgii, Holandii, Luksemburgu, Norwegii, Finlandii, Szwecji i innych.
Do dalszego poprawienia wizerunku Polski na arenie europejskiej doszło za rządów Suchockiej. Spowodowało to korzystniejszy klimat dla otwarcia przed Polską struktur politycznych i gospodarczych Wspólnoty Europejskiej. Szczególnie przychylny był w tym względzie stosunek RFN i Francji. Powstał swoisty trójkąt Paryż – Bonn – Warszawa. We wrześniu 1993 spotkali się w Gdańsku przywódcy Polski, Niemiec i Francji a w listopadzie doszło do spotkania ministrów spraw zagranicznych wymienionych krajów, których zadaniem miało być opracowanie perspektyw współpracy trzech krajów.
Kontakty z Wielką Brytanią były zdecydowanie chłodniejsze. Na ich temperaturę wpływ miała wypowiedź brytyjskiego ministra spraw zagranicznych o „granicy miedzy Polską a Rosją na Wiśle”, a także konflikt między LOT –em a British Airways. Linie brytyjskie chciały wymusić na Polskich liniach lotniczych ustępstwa w obsłudze klientów na linii Warszawa – Londyn, a także przejąć klientów LOT-u na liniach atlantyckich. Z konfliktu zwycięsko wyszedł LOT.
W kolejnych latach stosunki z krajami Europy Zachodniej układały się cały czas dość dobrze. We wrześniu 1996 roku z wizytą w Polsce przebywał prezydent Francji Jacques Chirac. W tym samym roku do Polski przyjechał prezydent Szwecji. W październiku do Wielkiej Brytanii udał się prezydent Kwaśniewski – gdzie minister spraw zagranicznych Wielkiej Brytanii wyraźnie poparł polskie starania o wejście do NATO. Premier Włodzimierz Cimoszewicz odwiedził wówczas Holandię i Luksemburg. Sukcesem dyplomacji polskiej było przystąpienie naszego kraju do Organizacji Współpracy i Rozwoju Gospodarczego (OECD) w listopadzie 1996 roku.
Dobre kontakty z Niemcami i Francją umacniała współpraca w ramach Trójkąta Weimarskiego. Jednak Francja nieco pomniejszała jego znaczenie lansując pomysł trójkąta Francja - Niemcy - Rosja.
Do skomplikowania stosunków Polski z krajami Europy Zachodniej doszło po zamachach terrorystycznych na Word Trade Center, kiedy to powstała koalicja na czele ze Stanami Zjednoczonymi. W styczniu 2003 roku George Bush nazwał Polskę „najlepszym przyjacielem USA”. Premier Cimoszewicz zapowiedział poparcie Polski dla polityki USA przeciw Irakowi. Polska znalazła się w gronie ośmiu państw europejskich popierających interwencję zbrojną. Do wspomnianej ósemki państw należały: Czechy, Dania, Hiszpania, Portugalia, Polska, Węgry Wielka Brytania i Włochy. Wywołało to ostry sprzeciw innych państw europejskich, głównie Francji, Niemiec i Belgii. W wypowiedziach niemieckich i francuskich pojawiało się określenie podziału na „starą i nową Europę”. Prezydent Francji Jacques Chirac pozwolił sobie na uwagę, że „nowe państwa nie skorzystały z okazji by siedzieć cicho!”, popierając stanowisko USA wobec Iraku i że zachowali się infantylnie. Wypowiedź ta spotkała się ze zdecydowanym sprzeciwem również w Warszawie.
W dniu 9 maja 2003 roku prezydent Kwaśniewski spotkał się z kanclerzem Schroederem i prezydentem Francji Chirackiem we Wrocławiu, aby odnowić współpracę w ramach Trójkąta Weimarskiego, ale różnice zdań pozostały, pomimo złagodzenia wcześniejszych napięć. Jednak bezwzględnie podstawową dominantą polskich stosunków z państwami Europy Zachodniej po 2004 roku jest nasze członkostwo w Unii Europejskiej.