Polska w NATO
Dążenia Polski do uzyskania członkostwa w NATO wynikały w głównej mierze z negatywnych doświadczeń historycznych. Zarówno tych związanych z II wojną światową, czyli osamotnienie Polski w 1939 roku, jak i tych powojennych, kiedy to Polska pozostawała pod dominacją ZSRR oraz uznanie, że NATO jest po upadku komunizmu jedynym efektywnie działającym Sojuszem militarnym w Europie. Po rozwiązaniu Układu Warszawskiego, Polska rozpoczęła aktywne działania dyplomatyczne zmierzające do uzyskania członkostwa w NATO. Wymagało to jednak ogromnych nakładów finansowych na modernizację armii, przede wszystkim na przezbrojenie w sprzęt odpowiadający wymogom NATO.
Przejście na nowy system łączności i sposoby dowodzenia, a także wprowadzenie zmian organizacyjnych na wzór zachodni. Chodziło przede wszystkim o osiągnięcie kompatybilności i interoperacyjności polskich sił zbrojnych z armiami zachodu. Kolejnym warunkiem wejścia Polski do NATO było zapewnienie cywilnej kontroli nad armią, co oznaczało cywilne kierownictwo w Ministerstwie Obrony Narodowej, podporządkowanie Sztabu Generalnego cywilnemu ministrowi obrony oraz parlamentarna kontrolę nad siłami zbrojnymi.
Po dokonaniu ogromnego wysiłku związanego z przebudową armii, Polska podpisała 2 lutego 1994 roku dokument „Partnerstwo dla Pokoju”. Był on formą ścisłej współpracy z NATO w zakresie planowania obronnego, wspólnych ćwiczeń i manewrów oraz uczestnictwa w misjach pokojowych NATO, zwłaszcza operacji pokojowej w Bośni. Program „Partnerstwo dla Pokoju” umożliwił także wymianę na dużą skalę oficerów i żołnierzy z obydwu stron. W 1996 roku przyjęto ustawę o cywilnej kontroli nad armią oraz strukturze Ministerstwa Obrony Narodowej. Przeprowadzono na dużą skalę reorganizację i zmiany w samych siłach zbrojnych pod kątem przyszłego współdziałania z siłami NATO. Równocześnie prowadzono aktywne działania dyplomatyczne w stolicach państw NATO w celu uzyskania ich zgody na wstąpienie Polski do tej organizacji.
Dzięki tym działaniom Polska spełniła sformułowane przez sojusz wstępne wymogi, dlatego w lipcu 1997 roku została zaproszona do negocjacji na temat uzyskania członkostwa. Po ich zakończeniu umowa międzynarodowa o wstąpieniu Polski do NATO została ratyfikowana przez parlamenty 16 państw członkowskich, a następnie tę umowę ratyfikował Sejm polski. W marcu 1999 w miejscowości Independence w USA ministrowie spraw zagranicznych Polski, Czech i Węgier przekazali na ręce Sekretarza Stanu USA dokumenty ratyfikacyjne o wstąpieniu do NATO. Zakończyło to prawną procedurę akcesji do Sojuszu. W uroczystych obchodach 50 - lecia Paktu Północnoatlantyckiego po raz pierwszy uczestniczył prezydent Polski jako pełnoprawny członek NATO.
Wstąpienie Polski do NATO pociąga za sobą wiele konsekwencji. Przede wszystkim Polska stała się członkiem najsilniejszego współcześnie istniejącego paktu militarnego. Zapewnia nam to wyjątkowe miejsce wśród państw świata a także poczucie bezpieczeństwa.