Albert Camus

Albert Camus (ps. Vincent Capable, Jean Meursault, Louis Neuville, Demos, Irenée) urodził się 7 listopada 1913 roku w Mondovi we francuskim Algierze, a zmarł 4 stycznia 1960 roku w Petit-Villeblevin koło Villeneuve-la-Guyarde. Camus to jeden z największych myślicieli XX wieku, powieściopisarz, dramatopisarz, eseista i laureat Nagrody Nobla w dziedzinie literatury z 1957 r. Urodził i wychował się w biednej rodzinie, która wyemigrowała z Francji w poszukiwaniu zarobku. W 1930 roku Camus zdał maturę i wstąpił na uniwersytet w Algierii, by studiować filozofię i historię kultury antycznej. W okresie tym zaczynają się jego pierwsze związki z polityką i dziennikarstwem, na krótko nawet wstępuje do Partii Komunistycznej, ale zostaje z niej szybko wydalony z powodu zbyt dużej różnicy zdań. Od 1937 roku do 1940 roku pracuje jako dziennikarz w antykolonialnym czasopiśmie „Alger Républicain”. Wtedy też rozpoczyna się jego przygoda z teatrem, ponieważ w 1936 roku wraz z przyjaciółmi zakłada Théâtre de Travail (Teatr Pracy). Już pierwsze przedstawienia (grano Czas Pogardy André Malraux, później Ajschylosa, Gorkiego) okazują się sporym sukcesem. Potem zakłada kolejny teatr, o nazwie L’Equipe. W 1940 roku wyjeżdża do Paryża. Kiedy miasto zostaje zdobyte przez Niemców, jedzie do Lyonu, a stamtąd do Oranu. W 1942 roku wyjeżdża do Paryża i tam z Pascalem Pio redaguje podziemne czasopismo „Combat”. W tym okresie zaprzyjaźnia się z J.P. Sartrem. Jednak Camus po pewnym czasie opublikował serię artykułów, w których odciął się od Sartre’a i przyjaźń zakończyła się. Wpływ myślenia Sartre’a na poglądy Camusa był dość znaczny i potem uznano nawet, że to właśnie Camus jest twórcą egzystencjalizmu. W 1947 roku odciął się od dziennikarstwa, polityki i postanowił poświęcić się teatrowi i pisarstwu. W 1957 roku otrzymuje Nagrodę Nobla w dziedzinie literatury za całokształt twórczości i „ogromny wkład w literaturę, ukazującą znaczenie ludzkiego sumienia”. 4 stycznia 1960 roku Camus ginie niespodziewanie w wypadku samochodowym w wieku 46 lat.

Twórczość.

Dość charakterystyczne są w twórczości Camusa tzw. tryptyki, czyli Mit Syzyfa (tu w skład wchodzą: Mit Syzyfa, Obcy i Kaligula) oraz Mit Prometeusza (Człowiek Zbuntowany, Dżuma, Nieporozumienie).

Całą twórczość Camusa można także podzielić, biorąc pod uwagę gatunki literackie:

powieści: Obcy, Dżuma, Upadek, Pierwszy człowiek,
dramaty: Kaligula, Stan Oblężenia, Nieporozumienie, Sprawiedliwi,
eseje: Mit Syzyfa, Prawa i lewa strona, Człowiek zbuntowany, Listy do przyjaciela Niemca, Artysta i jego epoka, Gody,
zbiory opowiadań: Wygnanie i królestwo, Lato.

Do najważniejszych należą:

Mit Syzyfa – dokonuje reinterpretacji sławnego mitu, pokazując Syzyfa nie jako pozbawionego woli człowieka, ale jako bohatera absurdalnego, który dzięki własnej świadomości odkrywa sens swego istnienia i buntuje się przeciw woli bogów, by choć na chwilę wymknąć się im spod kontroli.

Dżuma – najsłynniejsza powieść pokazująca walkę z zarazą nawiedzającą Oran. Dżuma jest powieścią-parabolą, ponieważ choroba kojarzyć się powinna ze złem, wojną, totalitaryzmem i absurdem.

Obcy – to powieść o człowieku obojętnym wobec rzeczywistości, bólu, cierpienia, ale też przyjemności i rozkoszy życia. Dokonuje on zbrodni kompletnie pozbawionej sensu i zostaje skazany na śmierć, po czym godzi się z wyrokiem, twierdząc, że to, kiedy i jak się umiera, nie ma znaczenia.

Człowiek zbuntowany – to zbiór esejów, w których Camus demaskuje stalinizm i ujawnia fakty związane ze zbrodniami komunistycznymi w ZSRR.

Autor: Małgorzata Bazan

Wypracowania

Utwory autora

Dżuma

Inne materiały

Lektury, wiersze

lub

Autorzy

lub

Motywy literackie

lub

Epoki

Albert Camus

"Nie ma takiego losu, którego nie przezwycięży pogarda"- Albert Camus.

"W ludziach jest więcej rzeczy, które zasługują na podziw niż na pogardę" - Albert Camus "Dżuma"

Życie, twórczość i filozofia Alberta Camus

Albert Camus w micie o Syzyfie mówi: " Sama walka w drodze na szczyt wystarcza, aby wypełnić serce człowieka".