Podstawowe informacje o bohaterze
Kordian jest tytułowym bohaterem dramatu Juliusza Słowackiego. Czytelnik poznaje go dwukrotnie, w dwóch różnych etapach w życiu. Najpierw ma on piętnaście lat i cierpi na „chorobę wieku”, później ma już ponad dwadzieścia lat, dojrzewa emocjonalnie i politycznie, staje się głosicielem wielkiej idei. Pochodzi prawdopodobnie ze szlachty, nic nie wiemy o jego rodzicach czy innych członkach rodziny. Najbliższym przyjacielem i powiernikiem Kordiana jest stary sługa Grzegorz.
Charakterystyka
Kordian jest przede wszystkim typowym bohaterem romantycznym. W wieku piętnastu lat jest niesłychanie wrażliwy, ma melancholijne usposobienie, jest ciągle zamyślony i smutny. Przeżywa rozterki miłosne, a dopiero po nieudanej próbie samobójczej staje się innym człowiekiem. Kordian nie zachowuje się jak typowy piętnastolatek, jest zbyt dojrzały, myśli nad kwestiami związanymi z sensem życia, ma pragnienie czynu, ale sam nie wie, co tak naprawdę chce robić, kontempluje przyrodę, jest osamotniony, niezrozumiany przez otoczenie i dlatego szuka ucieczki od życia. Podróż po Europie otwiera bohaterowi oczy, bo zaczyna rozumieć, że dotąd żył w ułudzie, marzeniach, zupełnie nierealnym świecie. Z trochę rozkapryszonego młodego człowieka przeistacza się w dorosłego mężczyznę, który wie, czego chce. Nabiera pewnej samoświadomości i potrafi określić wartości, którymi chce się kierować. Tak więc z kochanka kobiety staje się Kordian kochankiem ojczyzny, patriotą, buntownikiem, bojownikiem o wolność swojego narodu. Owa dorosłość objawia się również tym, że potrafi podejmować decyzje, np. chce zabić cara. Postanawia to zrobić sam, na własną rękę, wbrew woli innych spiskowców. I na dodatek gotów jest też ponieść konsekwencje własnego czynu. Działanie w pojedynkę jest zresztą typowe dla bohaterów romantycznych. Trudno ocenić, czy jest to jego wada czy zaleta, ponieważ wykazuje się męstwem, ale też nie potrafi przyjąć zdania innych i działać w zespole. Wydaje się, że opętany myślą o realizacji własnej idei, podlega owej determinacji i nie potrafi racjonalnie określić swoich możliwości. W ten sposób staje się indywidualistą. Słabością Kordiana jest jego wyobraźnia, która nie pozwala mu działać. Ma on świadomość, że czyn, którego chce dokonać, jest haniebny, niezgodny z etosem rycerskim i polską tradycją. Tragizm bohatera polega na rozdźwięku między pragnieniem dokonania czynu a własnymi słabościami, z których początkowo w ogóle nie zdaje sobie sprawy, bo kieruje się sercem, własną szlachetnością, pragnieniem wyzwolenia Polaków spod jarzma tyrana. Podczas skoku przez piramidę utworzoną z bagnetów wykazuje się odwagą. Podziwia go nawet Wielki Książę Konstanty. Można również stwierdzić, że Kordian jest człowiekiem honoru – nie błaga o litość, nie usiłuje wyprzeć się odpowiedzialności, nie chce ułaskawienia. Na górze Mont Blanc widzimy go natomiast również jako poetę, człowieka ogromnie wrażliwego, który w dość dramatycznym monologu (improwizacji) wygłasza swoje poglądy. Z całą pewnością Kordian ma dobre intencje. Jest patriotą i nie waha się oddać życia za ojczyznę. Jednak jego zamiary nie idą w parze z możliwościami. Kordian jest typowym przedstawicielem pokolenia powstańców – młody, pełny zapału i odwagi, który nie zdaje sobie jednak sprawy z własnych słabości.