Legenda o św. Aleksym - Charakterystyka sw. Aleksego

Podstawowe informacje o bohaterze

Aleksy urodził się w bogatej, rzymskiej rodzinie. W wieku 24 lat zgodnie z wolą ojca ożenił się z cesarską córką, Famijaną. W noc poślubną Aleksy oznajmił żonie, że jego powołaniem jest nie małżeństwo, ale służba Bogu. Opuścił więc dom, zabierając ze sobą dużo złota i srebra, które rozdał nastepnie biedakom. Sam prowadził życie żebraka i pokutnika. Przed śmiercią napisał list, w którym ujawnił swoje prawdziwe pochodzenie i historię tułaczego życia.

Charakterystyka

Aleksy jest dobrym i posłusznym synem. Wychowany w religijnym domu, sam jest niezwykle pobożny i pełen miłosierdzia dla biednych. Kiedy ojciec zasugerował mu, iż czas się ożenić, Aleksy posłusznie odpowiada:

Oćcze! Wszekom ja twoje dziecię, / wiernie dbałych swój żywot prze cię, / cokole mi chcesz kazać, / po twej woli ma się to z[]stać.

Jest człowiekiem szczerym i prostolinijnym, nie chce okłamywać żony, gdy odkrył w sobie powołanie do służby Bogu:

[…] wrócił zasię pirścień jej, / a rzekł tako do niej; / ostawiam cię przy twym dziewstwie, / wróć mi ji, gdy będziewa oba w niebieskim królestwie.

Zdaje sobie sprawę, że aby zasłużyć na łaskę Boga, musi żyć zgodnie z Jego przykazaniami, stąd zapewne gest w stosunku do biednych, którym rozdał „srebra, złota dosyć”. Aleksy żyje w nędzy, jest często głodny, ale nie narzeka, bo wie, że to jedyna droga do świętości. Swoim oddaniem Bogu, sprawił, że zaczęły się w jego życiu dziać cuda: „wstał z obraza Matki Bożej obraz”. Sama Matka Boska interweniowała u odźwiernego, by Aleksego wpuścił do kościoła. A że Aleksy niczego nie robił dla poklasku i taniej chwały, postanowił wyjechać, gdy ludzie zaczęli traktować go jak świętego. Gdy wsiadł na statek płynący do Syrii:

[…] więc się wietr obrocił, / ten ci zasię nawrocił. / A gdy do Rzyma przyjał Bogu dziękował, / iż ji do swej ziemie przygnał.

Zamieszkał pod schodami pałacu ojca, bo uważał, że skoro wiatr go „przywiał” do Rzymu, to chce doznawać cierpienia i poniżeń właśnie w swoim domu. Ludzie lekceważyli brudnego żebraka, wylewali na niego pomyje, wyśmiewali go, ale Aleksy był szczęśliwy i wszystko ofiarowywał na „fałę” Boga. Tak działo się aż do jego chwalebnej śmierci.