W roku 1823 ukazał się drugi tomik Poezji Adama Mickiewicza, w którym znalazła się II i III część Dziadów oraz powieść poetycka Grażyna. Ze względu na to, że tom drugi Poezji ukazał się w Wilnie, a powstawał również w Kownie, obie części Dziadów nazywa się wileńsko – kowieńskimi (w odróżnieniu od III części, Dziadów drezdeńskich). Źródłem do powstania II części Dziadów była twórczość ludowa, jej tajemniczość i fantastyka tkwiąca w folklorze. Mickiewicz odwołał się także do wierzeń religijnych. Utwór zrodził się na podstawie wyobraźni i wiary poety w istnienie innej, niż tylko ziemska, rzeczywistości. Inspiracją bezpośrednią do napisania dramatu było obchodzenie w Prusach, na Litwie i w Kurlandii (dzisiejsza Łotwa) obrzędu mającego swój rodowód jeszcze w czasach pogańskich, kontynuowanego przez prosty lud. Wyobraźnia poety przetworzyła ten stary zwyczaj w formę dramatu o realistyczno-fantastycznej treści, który miał wniknąć w niezbadane pokłady życia duchowego człowieka i spróbować odsłonić prawdę o przyczynach jego wewnętrznych niepokojów.