Kwiatki św. Franciszka - Geneza utworu

Źródeł powstawania dzieł o świętym Franciszku należy upatrywać w jego działalności na rzecz kościoła i wiernych, a także w radosnej filozofii, jaką rozpowszechniał. Życie Biedaczyny (był tak nazywany, ponieważ rozdał majątek i dążył do ubóstwa) przypadło na burzliwy okres, kiedy to miasta włoskie toczyły bitwy, panował wszechobecny głód, a Kościół walczył o swe wpływy. Nie powinno zatem dziwić, że skromny, niosący pomoc chorym wędrowny pasterz, który głosił miłość do świata, zyskał rozgłos i uznanie. Nie można pominąć również faktu, że jego życiu towarzyszyły liczne cuda, które niewątpliwie przyczyniły się do szybkiej kanonizacji (dwa lata po śmierci), a także umocniły sławę świętego Franciszka. Koleje losu Biedaczyny i jego towarzyszy były przekazywane drogą oralną, a także spisywane, jak to miało miejsce w przypadku zbioru opowieści, noszącego tytuł Actus beati Francisci et sociorum eius. Zamieszczone są w nim wydarzenia i czyny świętego, które, według Anny Dudzińskiej – Facca, autorki jednego z aktualniejszych tłumaczeń teksu, w latach 1327 – 1340 zebrał brat Ugolino z Montegiorgio. Dzieło, spisane po łacinie, zostało przetłumaczone w drugiej połowie XIV wieku przez anonimowego pisarza na język włoski i opatrzone tytułem Fioretti di San Francesco, czyli Kwiatki świętego Franciszka. Na język polski, po raz pierwszy w całości, utwór ten został przetłumaczony w 1910 roku przez Leopolda Staffa.