Podstawowe informacje o bohaterze
Lotta, pełne imię – Charlotta, jest główną bohaterką powieści epistolarnej Jana Wolfganga Goethego Cierpienia młodego Wertera. Z Werterem tworzą jedną z najbardziej znanych par literackich. Jej pierwowzorem była Charlotta Buff, narzeczona przyjaciela Goethego.
Lotta należy do tej samej klasy społecznej, co Werter. Jest zatem mieszczanką. Pomaga ojcu w wychowywaniu licznego rodzeństwa oraz w prowadzeniu domu (matka zmarła). Zaręczona z Albertem. Oboje chętnie przyjmują przyjaźń Wertera. Po ślubie jednak sytuacja się komplikuje. Mąż Lotty częściej wyraża swoją dezaprobatę i niezadowolenie z powodu wizyt ich wspólnego przyjaciela. Dziewczyna – w imię miłości i lojalności wobec męża – zaczyna zachowywać dystans, czym powoduje przygnębienie i poczucie odtrącenia Wertera, który później popełnia samobójstwo.
Charakterystyka zewnętrzna
Jest nowoczesną, młodą dziewczyną. Bogaty opis zewnętrzny dają nam fragmenty listów Wertera. W liście z 16 czerwca czytamy m.in.:
Oczy moje ujrzały najpiękniejsze widowisko, jakie mi się kiedykolwiek nastręczyło. […] średniego wzrostu, o pięknej figurze, odzianej w prostą białą suknię z różowymi kokardami u ramion i piersi.
Ma czarne oczy, „żywe wargi i świeże, hoże policzki”. Porusza się z wdziękiem.
Charakterystyka wewnętrzna
Lotta „jest święta” w oczach Wertera. Mężczyzna tak właśnie określa dziewczynę w liście do Wilhelma z 16 lipca. W innym liście, z 30 sierpnia, napisze:
Nie znam już innej modlitwy jak do niej.
albo z 3 września:
Nie pojmuję czasem, jak ktoś inny może ją kochać, śmie ją kochać, gdy ja kocham ją tak wyłącznie […].
Jest obiektem uwielbienia. Werter tłumaczy dla niej pieśni Osjana i rysuje jej portret. Stworzył sobie w swojej wyobraźni nieskazitelnie piękny obraz Lotty.
Od samego początku jest serdeczna i ciepła wobec Wertera. Widzi w nim bratnią duszę. Wiele ich łączy. Nie potrafi nie zauważyć talentów chłopaka, jego uroku osobistego i uzdolnień artystycznych. Dobrze się czuje w jego obecności, która nie krępuje i wyzwala pozytywne emocje.
Lotta zachowuje różne relacje wobec dwóch bliskich sobie mężczyzn. Między nią a Werterem jest nić wewnętrznego pokrewieństwa dusz, a z Albertem łączy ją rzetelne, uczciwe, damsko-męskie uczucie, oparte na długoletniej znajomości i wzajemnym zaufaniu.
Lotta jest wzorem szlachetności i dobra. Nie łamie słowa danego Albertowi, swojemu narzeczonemu, ale też nie przeszkadza Werterowi w częstym przebywaniu w jej towarzystwie. Zachowuje się uczciwie. Lubi wprawdzie spędzać czas z przyjacielem, ale nie pozwoli sobie nigdy na przekroczenie pewnej granicy. W delikatny, ale stanowczy sposób reaguje wtedy, gdy widzi, że wizyty Wertera w domu za mocno dezorganizują życie małżeńskie – w liście z 20 grudnia czytamy:
We czwartek wieczór jest Wigilia, wtedy przyjdą dzieci i mój ojciec, każdy dostanie swoje, więc niech i pan przyjdzie, ale nie prędzej. […] tak być musi, proszę pana dla mojego spokoju, tak dalej trwać nie może! […] Tylko, Werterze, niech pan nie przychodzi przed Wigilią.
Jest powściągliwa, a jednocześnie swobodna, naturalna, nieskrępowana sztucznymi etykietami towarzyskimi. Brak w niej cech napuszonej damy do towarzystwa, za to pełno prostolinijności, zwyczajności i normalności.
Jest utalentowana: pięknie tańczy, gra na fortepianie. Dużo i chętnie czyta, czym zdumiewa Wertera. W liście z 16 czerwca czytamy:
Bo gdym usłyszał ją mówiącą mimochodem z taką prawdą o Plebanie z Wakefieldu, o… utraciłem równowagę.