Książka Ryszarda Kapuścińskiego jest reportażem literackim, który został napisany po serii wywiadów lub zwykłych rozmów z Etiopczykami. Proza reportażowa Kapuścińskiego cechuje się przede wszystkim wiarygodnością, ponieważ mamy do czynienia nie tylko z naocznymi świadkami, ale również podaje się tu konkretne miejsca, pewne wydarzenia, nazwiska niektórych osób:
Wieczorami słuchałem tych, którzy znali dwór cesarza. Kiedyś byli ludźmi pałacu albo mieli tam prawo wstępu. Nie zostało ich wielu. Część zginęła rozstrzelana przez plutony egzekucyjne. Inni uciekli za granicę albo siedzą w więzieniu znajdującym się w lochach tego samego pałacu: z salonów strącono ich do piwnic. Byli tez tacy, którzy ukrywają się w górach albo żyją w klasztorach przebrani za mnichów. Każdy stara się przetrwać na swój sposób, wedle dostępnych mu możliwości. Tylko garstka pozostała w Addis Abebie, gdzie – okazuje się – najłatwiej zmylić czujność władz.
Książka napisana jest językiem prostym, co sprawia, że jest bardziej autentyczna, ponieważ trzeba pamiętać, iż wypowiadają się tu zwykli ludzie.