Jan Andrzej Morsztyn - dyplomata na dworze królewskim - przeszedł do historii literatury jako czołowy marinista polski. Zgodnie z założeniami ideowymi tego kierunku poetyckiego, zapoczątkowanego przez włoskiego poetę Marina, twórczość literacka miała zaskoczyć czytelnika niezwykłym pomysłem. Poezja Morsztyna realizowała ten wyznacznik. Autor chętnie czerpał inspiracje z tekstów innych twórców. Tłumaczył i parafrazował dzieła Petrarki czy Marina, a także zapożyczał koncepty i wątki. Tematyka jego utworów oscylowała często wokół dworskiego flirtu, miłości zmysłowej i urody oraz zmienności natury kobiecej.
Dworska poezja barokowa, którą tworzył poeta, była intelektualna, ale nade wszystko zmysłowa, często także pełna humoru lub „szczypty” ironii. Morsztyn pisał, obok erotyków, liryki okolicznościowo-towarzyskie, poezję epigramatyczną, a także, chociaż teksty te zajmują marginalną pozycję w jego dorobku literackim, wiersze religijne. Powszechnie uznaje się Morsztyna za „wirtuoza” języka polskiego.
- Informacje wstępne
- Interpretacja utworów
- Cechy poezji barokowej
- Nawiązania i bibliografia