Sztuka została wystawiona w Teatrze Narodowym 15 stycznia 1791 roku. Było to kilka miesięcy przed uchwaleniem Konstytucji 3 maja. Przekazując w swojej treści reformatorski program i ośmieszając poglądy konserwatystów, Powrót posła stanowił narzędzie agitacyjne. Zgodnie z przyjętą w oświeceniu społeczną rolą teatru był jednym z elementów skutecznie wspomagających walkę polityczną. Przedstawienie cieszyło się dużym powodzeniem. Zdobywało u publiczności poklask, dzięki czemu grane było przez cały rok, co w tamtych czasach stanowiło rzadkość. Przeciwnicy reform domagali się nawet zdjęcia sztuki z afisza. Podczas obrad sejmu jeden z posłów stronnictwa konserwatywnego, poseł ziemi kaliskiej, Jan Suchorzewski, zaprotestował przeciwko wystawianiu sztuki. Został jednak wyśmiany i jego propozycji wcale nie rozpatrywano. Współcześni Niemcewiczowi doszukiwali się w tekście utworu podobieństw postaci do biorących w obradach posłów. Protest Suchorzewskiego spowodowany był tym, że doszukiwał się on podobieństw między sobą i Gadulskim. W postawie Starosty widziano także sparodiowanie innego, poważniejszego zwolennika stronnictwa konserwatywnego, hetmana Franciszka Ksawerego Branickiego.