Wyznania - Geneza utworu i znaczenie tytułu

Geneza dzieła

Augustyn napisał Wyznania w latach 397-400. Były one efektem zapoznawania się z różnymi religiami i filozofiami (manicheizm, platonizm, neoplatonizm, astrologia, chrześcijaństwo) oraz spotkań z ludźmi (matka-chrześcijanka, ojciec-katechumen, biskupi, kapłani, towarzysze, przyjaciele). Jednak pisał to dzieło już jako świadomy chrześcijanin. Było to więc po: „nocy mediolańskiej” (bardzo istotnej dla jego życia), chrzcie, założeniu wspólnot augustiańskich w Tagaście i Hipponie, święceniach kapłańskich, a nawet objęciu urzędu biskupiego. Jako że Augustyn zmienił światopogląd, miał na celu wyrażenie skruchy, wychwalenie Boga i przedstawienie swoich rozważań filozoficznych, na kształt których wpłynęło chrześcijaństwo – właśnie to odnajdujemy w Wyznaniach.

Znaczenie tytułu

Tytuł odnosi się do „wyznawania” – spowiadania się ze swoich grzechów, rozliczania z dotychczasowego życia, a również do „wysławiania” – chwalenia mądrości i wielkości Stwórcy. Dlatego autor przytacza wiele zdarzeń ze swojego życia i jako człowiek, który odnalazł słuszną drogę, rozważa, co powinien był zrobić w przeszłości. Dlatego przyznaje się do wszystkich jego zdaniem nieodpowiednich zachowań, obnaża swoją grzeszną naturę (krytykuje nawet swoje dziecinne przewinienia i uczenie się z powodu obawy przed karami). A jednocześnie jest pełen wdzięczności Bogu i zdumiony Jego wszechmocą, dlatego chwali Go.