Motyw domu

Wyraz dom posiada w kulturze wiele znaczeń i konotacji, zarówno dosłownych, jak i przenośnych. Dom to tyle, co budynek, miejsce zamieszkania, ale również i cała rodzinna atmosfera, którą tworzą jego mieszkańcy, owo ciepło rodzinne, do jakiego człowiek – świadomie lub nie – zwykł wracać przez całe swe życie. Dom dla młodego człowieka jest jego pierwszym kosmosem, czymś, co znajduje się w centrum świata, w który wkracza nowo narodzone dziecko. Jest bazą wypadową dla wypraw w coraz odleglejsze zakątki najpierw podwórka, a później miasta czy kraju lub zgoła całego kontynentu. Dom uczy, wychowuje, przygarnia i staje się bezpiecznym schronieniem. Kto nie ma domu – istniejącego realnie lub choćby już tylko w pamięci – nie ma swojego miejsca w świecie ani korzeni, nie wie, skąd wyszedł, nie ma więc też i dokąd wracać, choćby tylko mentalnie czy emocjonalnie. Człowiek do domu wraca zawsze – albo odwołując się do wyniesionych stamtąd wartości, albo kwestionując to, czego nie akceptuje w postępowaniu swoich rodziców, dom jest więc czymś, co określa nas, by nie rzec – determinuje – na całe życie.