Motyw Noego, arki, potopu

Biblijna opowieść o potopie znajduje się w Księdze Rodzaju (6-14). Podobne historie występują też w innych tradycjach, jednak najbardziej znana jest opowieść o Noem i jego arce.

Bóg zaobserwował grzeszne postępowanie ludzi i w wyniku gniewu, zesłał na całą ludzkość potop. Jednak postanowił ocalić człowieka dobrego i najbardziej bogobojnego – był nim Noe. Zadaniem mężczyzny było wybudowanie arki i zabranie na nią swojej żony, trzech synów i ich żon. Poza rodziną na statek miały wsiąść zwierzęta – po parze z każdego gatunku. Dzięki takiej decyzji Boga, rodzaj ludzki przetrwał na ziemi. Nie wyginęły również zwierzęta. Żadne stworzenie znajdujące się poza arką nie przeżyło.

Przez czterdzieści dni i nocy padał deszcz. Po 150 dniach arka Noego osiadła na górze Ararat. Noe wypuścił najpierw kruka, później gołębicę, żeby przekonać się, czy niedaleko nie znajduje się suchy ląd. Za drugim razem gołębica przyniosła gałązkę oliwną, co znaczyło, że wody opadły. Następnie w ogóle nie wróciła – Noe mógł opuścić arkę. Wkrótce po tym zbudował ołtarz, złożył ofiarę Bogu, a Ten obiecał, że nie ześle już potopu na ziemię i nie wyniszczy całej ludzkości. Na niebie ukazała się tęcza jako znak przymierza.