Edward Gierek

Po zakończeniu wojny Gierek wrócił do Polski (w 1948 roku), wstąpił do PZPR, został sekretarzem wojewódzkim w Katowicach (pełnił tę funkcje w latach 1957-1970). W 1954 roku został już członkiem KC, kierując Wydziałem Przemysłu ciężkiego. W październiku Gomułka przejął władzę w partii, a Gierek wszedł do Biura Politycznego. Wypadki grudniowe (1970) na wybrzeżu przyspieszyły awans Edwarda Gierka, bowiem po ustąpieniu ze stanowiska Gomułki został powołany na stanowisko I sekretarza KC PZPR.

Przejmując władze Gierek szybko wyciszył robotników obiecując im podwyżkę płac, lepsze zaopatrzenie w sklepach, a przede wszystkim w słynnym już dziś wystąpieniu „towarzysze pomożecie?” podkreślił znaczenie (propagandowe) klasy robotniczej. W latach siedemdziesiątych szybko rozwijały się inwestycje przemysłowe, kosztem uzyskanych z zachodu (za zgodą ZSRR) olbrzymich kredytów, jednak wiele z tych pieniędzy marnowano. Zadłużenie na Zachodzie stało się prawdziwym problemem i w konsekwencji doprowadziło do wystąpień robotników, w 1976 roku w Ursusie, w Radomiu, czy w 1980 roku na Wybrzeżu.

Warto wspomnieć, że w okresie gierkowskim wprowadzono zmianę do konstytucji, a w niej zapis o „przewodniej roli PZPR i nierozerwalnych więzach przyjaźni z ZSRR”.

W polityce zagranicznej Gierek znormalizował stosunki z państwami Europy Zachodniej w tym z Niemcami, podpisano także porozumienie helsińskie. W grudniu 1980 roku Gierek został usunięty z władz partii, zmarł w 2001 roku.