Josip Broz Tito

Urodził się w 1892 roku. Był przywódcą komunistycznej Jugosławii, politykiem, marszałkiem i prezydentem. Pochodził z chłopskiej rodziny chorwackiej. W 1910 roku mieszkał i pracował w Zagrzebiu jako robotnik. Tam też wstąpił do partii socjaldemokratycznej.

Podczas I wojny światowej służył w piechocie austriackiej (jako przeciwnik wojny został aresztowany, a następnie wysłany na front) .W czasie walki dostał się do niewoli rosyjskiej i dzięki temu nawiązał współpracę z bolszewikami i przystąpił do rewolucji październikowej.

W 1923 roku powrócił do Chorwacji, wstąpił do Komunistycznej Partii Jugosławii. W 1936 roku był już w ścisłym kierownictwie partii (KC KPJ), dzięki temu mógł wyjeżdżać kilkakrotnie do ZSRR, gdzie przebywała większość komunistów jugosłowiańskich. Tito prawdopodobnie werbował komunistów na wojnę do Hiszpanii. W 1937 roku został sekretarzem generalnym KPJ.

Począwszy od 1939 roku przyjął linię różniącą się wyraźnie od polityki Moskwy (uniknął zamachu planowanego przez Stalina),uważał, że komuniści jugosłowiańscy muszą odeprzeć ewentualny atak faszystów (po układzie Ribbentrop-Mołotow).

W kwietniu 1941 roku kiedy Hitler zaatakował Jugosławię Tito stanął na czele ruchu partyzanckiego. Pod koniec wojny jego oddziały liczyły już ok. 500 tys.osób i Hitlerowi nie udało się pokonać partyzantów jugosłowiańskich. Sam Tito został marszałkiem Jugosławii w 1943 roku, doprowadzając do wyzwolenia kraju, zanim dokonała tego Armia Czerwona.

W 1945 roku stanął na czele Rządu Jedności Narodowej, wprowadził w Jugosławii rząd socjalistyczny, planując utworzenie Federacji Bałkańskiej. W 1948 roku popadł w ostry konflikt ze Stalinem, w związku z odrzuceniem jego „pomocy w odbudowie kraju” (prawdopodobnie Stalin zlecił na niego 100 zamachów). Nagonka na „psa imperializmu”, jak nazywano Tito rozprzestrzeniła się na wszystkie kraje socjalistyczne.

W 1953 roku Tito został prezydentem Jugosławii. Zmarł 4 maja 1980 roku otoczony powszechnym kultem.