Władysław Anders

Władysław Anders urodził się w 1892 roku, zmarł w 1970, wybitny generał i polityk. Urodził się w okolicach Kutna, studiował na politechnice w Rydze, w Wyższej Szkole Wojennej w Warszawie oraz Ecole Superieure de Guerre w Paryżu (1924).

W czasie I wojny światowej został powołany do rosyjskiej służby wojskowej, walczył jako porucznik dragonów armii carskiej. W latach 1917-1918 był szefem sztabu 1 dywizji strzelców, uczestniczył w powstaniu wielkopolskim. W latach 1919- 1921 był dowódcą 15 pułku ułanów poznańskich i na ich czele uczestniczył w wojnie 1920 roku z Rosją. W 1925 został komendantem Warszawy, a w 1926 szefem sztabu w Generalnym Inspektoracie Kawalerii, w 1928 roku został dowódcą Wołyńskiej Brygady Kawalerii, w 1937 dowódcą Nowogródzkiej Brygady Kawalerii. Wybuch II wojny światowej zastał go właśnie w tej jednostce. We wrześniu 1939r Anders walczył pod Mińskiem Mazowieckim, Tomaszowem Lubelskim, Dernakami, Tarką. Przy próbie przedostania się na Węgry został zabrany do niewoli radzieckiej, przebywał w więzieniu we Lwowie i na Łubiance w Moskwie.

Po podpisaniu układu Sikorski – Majski (1941r) został zwolniony z więzienia radzieckiego i mianowany Naczelnym Dowódcą Polskich Sił Zbrojnych w ZSRR. Władysław Anders przystąpił do formowania armii polskiej  spośród Polaków wywiezionych do łagrów po 17 września 1939 r. Wspólnie z Józefem Czapskim poszukiwali uwięzionych oficerów w Kozielsku, Ostaszkowie, Starobielsku. W latach 1941-1942 udało się sformować armię, która na skutek nieporozumień ze Stalinem Anders wyprowadził w sierpniu 1942 z ZSRR do Iranu i Iraku. Łączna liczba Polaków wyprowadzonych z ZSRR to ok. 72 tys. żołnierzy i ok. 38 tys. ludności cywilnej.

19 sierpnia 1943 roku Władysław Anders został mianowany dowódcą 2 Korpusu Polskiego, który  min. walczył we Włoszech o zdobycie Monte Cassino.

Po zakończeniu wojny w 1946 roku gen Anders został mianowany Naczelnym Wodzem i Generalnym Inspektorem Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie. Nie wrócił do Polski w obawie przed władzami komunistycznymi, które pozbawiły go obywatelstwa polskiego. Do śmierci mieszkał w Londynie.