Stefan Wyszyński

Urodził się 3 sierpnia 1901 roku we wsi Zuzela nad Bugiem, zmarł 28 maja 1981 roku w Warszawie. Seminarium Duchowne ukończył w 1924 roku we Włocławku, tam też podjął pierwszą posługę na parafii i równocześnie obowiązki redaktora dziennika „Słowo Kujawskie”. W październiku 1925 r. podjął studia na KUL-u na kierunku nauki społeczne. Przebywając w Lublinie podjął działania w Stowarzyszeniu Młodzieży Akademickiej „Odrodzenie”, Stowarzyszeniu Katolickim „Spójnie” i Stowarzyszeniu Bratniej Pomocy „Bratniak”. Działał również w Sodalicji Mariańskiej oraz Chrześcijańskim Uniwersytecie Robotniczym, od 1933 roku był reaktorem naczelnym „Ateneum kapłańskiego”.

Podczas II wojny światowej Stefan Wyszyński zaangażował się w konspiracyjną akcję oświatową. W 1942 r. został kapelanem Zakładu dla Niewidomych w Laskach, był też uczestnikiem Powstania Warszawskiego.

Po wojnie został rektorem Seminarium Duchownego we Włocławku, jednak w1946 roku został przeniesiony do Lublina. W tym samym roku Wyszyński otrzymał z rąk Piusa XII święcenia biskupie. W 1948, po śmierci kardynała Hlonda został arcybiskupem gnieźnieńsko-warszawskim i prymasem Polski.

Stefanowi Wyszyńskiemu przypadło kierować Kościołem w czasach zmasowanego ataku władz komunistycznych, jednak jego nieugięta ale pokojowa postaw doprowadziła do podpisania porozumienia dotyczącego regulacji stosunków państwo – kościół, co nastąpiło w 1950 roku. Niestety władza ludowa nie zamierzała przestrzegać podjętych ustaleń i już trzy lata później, kiedy komuniści wydali „dekret o obsadzaniu stanowisk kościelnych”, prymas odpowiedział władzom memoriałem „Non possumus”, w którym sprzeciwił się ingerencji państwa w obsadzanie stanowisk Kościelnych. W odpowiedzi na sprzeciw Prymas został aresztowany (25/26 września 1953 roku) i przebywał w miejscach odosobnienia do 1956 r. Podczas pobytu w ostatnim, jak się okazało, miejscu odosobnienia w Komańczy Prymas napisał tekst „Ślubów jasnogórskich narodu”, które stały się odnową moralną Polaków w związku z odczytaniem ich na Jasnej Górze, a następnie miała miejsce peregrynacja obrazu Matki Bożej po wszystkich parafiach Polski.

Prymas Tysiąclecia nie pozostał obojętny na łamanie praw robotników w socjalistycznej Polsce, dlatego poparł strajkujących w roku 1970, 1976 i 1980. Prymas mimo negatywnej propagandy władz stał się jednym z największych obok Jana Pawła II autorytetów Polaków.